LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Dio: inter tiuj ĉi superŝvebas speciala sakrilegio, nome tuŝi per la dentoj la
sanktan hostion (”Ne tuŝu per la dentoj”, male, estis konsilo signifanta precize:
tiu pano estu manĝata jes, sed ne nutraĵcele). Peko nepardoninda, do absolute
ne plenumenda, do sendube evitata, laŭ ŝia naiva ekvivalentiga rezonado. Male
mi ĝuste tiun ĉi kontraŭvole plenumis: la hostio al mi enbuŝigita de la sacerdoto
fatalece falis kontraŭ miaj dentoj senutiligante miajn streĉojn kaj klopodojn
mildigi kontaktojn: ĝi algluiĝis al la dentoj tiom nemoveble, ke ŝajnis, ke peko
estus trairanta kaj okupanta ĉiujn miajn membrojn. Terurite, mi silente tremis
penante ne eksterigi senesperajn reagojn kaj sentojn, kaj malbenante ĉion kaj
min kompatante.
Laŭ la rehejmeniĝa vojo, post la senĝojaj, en mi, festado kaj komuna matenmanĝo
en la paroĥestra domo, solece kuntreniĝinte en mia sekreto, mi
draste kaj devige eltiris la konkludojn kiuj estis samtempe tristigaj kaj liberigaj;
sed pormomente mi sukcesis izoligi, aŭ ne travidi, tristecon ĉar ties faktoron
kaj fonton mi kredis tiel malproksimaj, ke ili neniam konkretiĝos. Jen la
ekzakta dialogo, inter mi kaj mia renversita memo aŭ elŝteliĝinta interna observanto,
encerbigcele rondele ripetata:
“Nun super mi jam volbiĝas damniĝo kun abomeniga rigardo de Dio; ĉu
ne jam senutilas viziti la preĝejon aŭ preĝi?”
“Jes, senutilas ĉar vi jam definitive destiniĝis al la perdiĝo”.
“Mi bonŝance estos liberigita je ĉiu religia tasko kaj povos kaj rajtos senpreme
vivi, ĉu ne?”
“Jes, vi estas liberigita”.
“Sed kiel kaŝi antaŭ ĉiuj tiun mian spiritan staton kaj samtempe eviti partopreni
devotecajn ceremoniojn jam senfruktajn se ne malutilajn por mi?”
“Per la sekreto kaj kredigante, ke vi vizitas la preĝejon dum vi male iras
distri laŭstrate kun admirataj kunuloj, kion vi jam faris, kelkfoje laŭ viaj ne ĉiam
kaŝitaj deziroj”.
“Kaj pri la preĝoj matenvesperaj... komunumaj, laŭtvoĉaj?
“Vi ŝajnigu kaj finfine tion oni evitas, kiel pliaĝaj kunuloj kaj parencaro”.
“Kaj la perspektivo de estonta damniĝo al la infero?”
“Tio forestas se vi vivas ĝis la sepdekaj kiel via nuna patra avo!”
“Kiel eskapi el la Dia venĝo?”
Al tiu lasta demando mi ne donis respondon. Esti en terura kaptilo kaj devi
ne paroli kun iu ajn, jen la fonto de psika kaj konduta tragedio, kies atestanto
estas nur mi. Neniu komprenis la originon de mia obstina rifuzo eniri la preĝejon
kaj genuiĝi kaj partopreni en kolektivaj ritaj kaj familiaj preĝoj.
25