LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
roniaj vortoj.
Je ŝtataj kostoj, tio estas nur pro la du hektogramoj da pano ĉiutage konceditaj
de la provianta karto. Mia patro, tion suspektinte, ĉiutage ial tial (aparte
per nutraĵaj regaloj al jam aĝaj gardistoj) sukcesis alvenigi al mi nutrajn suplementojn.
La kelkaj horoj fariĝis tagoj kaj noktoj: mi restis arestita en tiu polica demandejo,
en mucida ĉambro, ĝis la sekva ĵaŭdo matene, kiam mia patro sin
prezentis al la militara kapitano, kune kun la pastro, kolegia majstro de disciplino
kiu, mi ne scias post kiom da penado, sukcesis pruvi, ĉe la aŭtoritato, pri
miaj persona identeco kaj rajto ĝui ankoraŭ kelkajn tagojn de soldatserva liberiĝo
kiel seminariano-studento en atendo, ĉiukaze, de la definitiva papera liberigilo.
Mia patro, kompreninte la faŝistemajn inklinojn de la ulo kaj celante
dorloti la kapitanan galon por kreskigi la ŝancojn de mia liberigo, per fuŝvortoj,
iom drole, aludis je la ŝildeto bedaŭrinde ĵus perdita proklamanta de si
mem liajn faŝistecajn simpatiojn. Neglektinte tiujn vortojn kaj eble ilin juĝinte
ruzumo de lasthora renegato, kvankam mia patro servoprete ekridetis, la kapitano
min salutis premante mian manon, vorte pardonpetante dum mi en liaj
okuloj kredis vidi ion sombrecan, pri kio mi plikonfirmiĝis kiam li klakige
kunmetis, iom ironie, la kalkanumojn, dum epoleto, dekstraflanke malkudrita,
de lia jakita brusto ŝanceliĝis pende, kaj al niaj salutoj vorte eĥis per ĝenata digno.
“Viro-soldato humiligita pro la politikaj eventoj”, interŝanĝe komentis pliposte
miaj helpantoj.
Miaj helpaj liberigintoj kondukis min al kafejo por ke mi revigliĝu per
kafo kun lakto; ni trovis lakton kaj ne kafon. Ĉi tie homoj babiladis senkaŝe
pri misfaroj de la itala police funkcianta armeo, kiu mortigis en Reggio Emilia,
centkilometrafora urbo, dekon da laboristoj manifestaciantaj por paco malgraŭ
se ne spite la malpermeson, kaj plurdekojn ĉe Bari (SudItalujo). Malbonŝance
ĉio konfirmiĝos semajnojn poste fare de fratuloj hazarde spektantoj.
Malgraŭe, reveninte, post la kvintaga malliberiĝo, al la libero mi tuj ekprovis
ĝojon kvazaŭ la mondo aperus tute bela; sed iom post iom la finferiaj tagoj
lasis eksterigi en mi tiom da laceco (en la arestejo, la nenifarado kaj manko
de libroj, malgraŭ unupaĝaj ĵurnaloj kiujn kompatema gardosoldato transigis
al miaj manoj dum la aero-horo aŭ tra la spiono-truo, ne akordiĝis kun la dormo,
male tio favoris maldormemon pro nebremsebla fantazia kirliĝado), ke mi
devis longe dormi, por reordigi la cerbon kaj reakiri la fortojn. La plejparton
de la restanta feria tempo konceditan al la amikecaj renkontiĝoj mi pasigis
53