LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ĉapitro dekoka
La pasinto el si mem aktualiĝas
Nun jen la oportuno realigi deziron tro prokrastitan, parte pro ĝeno devenanta
el mia depastriĝo parte pro tio ke la tempo jam forbalais la originan patravan
familion de la granda vilaĝo de la pada delto, kie vivis kaj mortis miaj
patraj kunsanguloj kaj mi pasigis erojn de infanaj jaroj kaj kien revenis, fakte
aŭ kore, travivi kaj kunvivi gravajn personajn eventojn. Ni tri, do, kune iris elfosi
niajn radikojn, kvankam ne sen signoj de malfacila adaptiĝo kun vejnoj
de malpacienco de Elvira, kies kapo ne senpene sin lasas aventurigi en patrajn
memoraĵojn, kaj kun nevolaj senentuziasmigaj komentoj de Albina ĉar ŝi min
ekvidas jam tro absorbata el retrospektivo.
Mi sciis, ke jam neniun el la aktualaj vilaĝanoj mi persone konas kaj, ke jam
stratoj kaj plantoj estis enprenitaj en novaj urbplanoj malkaresantaj memoraĵojn.
Mi tion sciis certe. Sed nun, vagante laŭ vilaĝaj stratetoj, al mi plaĉas enspiri
tiun ĉi aeron, aŭskulti voĉojn de babilantoj, la vortojn tutplenajn je animlevanta
venetia gracio: tamen tiuj ĉi apenaŭ kaj malmulte similas mian antikvan
lingvon: ĉiuj parolas dialekton miksiĝantan kun vortoj kaj esprimoj de la
oficiala itala, kaj se oni deziras aŭskulti la lokan venetian dialekton oni devas
serĉi kaj okazigi konversacion kun oldaj homoj. Kaj tamen ĝojigas la spiriton
promeni inkognite tramerkate por sin lasi transporti de la gracia moleco de tonoj
de virinaj voĉoj.
Enirinte la preĝejon, mi imagas vidi alvenantaj renkonten la tiamajn grandajn
kripajn statuojn kiam mi ne sciis, ĉu preĝi al la etaj ŝafoj aŭ al la kolosa
kamelo ĵus alveninta certe de Afriko ĉar hieraŭ mi ĝin ne rimarkis. Jen nemalsama
virinvoĉa kanto kun tiu anĝela elvokado kaj plezuriĝa malfruiĝo sur la
finaj notoj. Iam, kiam oni kantis, mi, antaŭ la kripo, kunfandigis tiujn ĉi voĉojn
kaj tiujn de la anĝeloj jen nevideble flugantaj ĉirkaŭe jen statuaj: estis ĝuste
tiuj lastaj la kantistoj, malgraŭ, ke iliaj lipoj restadis fermitaj. Eble, mi tiam
obstine supozis, ili movas la lipojn kiam mi taŭzas kapon kaj brakojn kaj piedojn
por defendi la lokon insidatan de aliaj infanoj premantaj je miaj ŝultroj
kaj flankoj.
Ĉe la tombejo, apud kiu eĉ la soleca paŝado laŭkelkatempe tiel min invadis
kaj plenplenigis je respektosento aŭ horora timo kiam mi provis eviti la
venĝan animon de la porketo mortigita kaj salamigita, nun eĉ tiuj ĉi apenaŭ
367