LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
dicioj de la lastaj du jarcentoj. Alia motivo, pli kompleksiga, kuŝis en la timo
ke katolikoj eĉ per tia konceptado enigu novan historivizion pri la itala Risorgimento
(Rizorĝimento, epoko dum kiu realiĝis la unuiĝo de itala duoninsulo):
kiel sciate, pluraj sektoroj de katolikaj medioj (ekz. novgelfismo, papo Pio la
Naŭa, Antonio Rosmini, Cesare Balbo, Vincenzo Gioberti ktp) revis kaj luktis
kaj disvastigis pri Rizorĝimento aliajn vojojn por atingi la samajn celojn,
kvankam tra idealoj malsamaj ol tiuj ombritaj de la venkintaj fortoj, al kiuj
katolikaj frakcioj nun, kaj pli insiste tiam, imputas krimojn kaj la konstantan
kaj aktualan disiĝon, en Italujo, inter la civitanaro kaj la ŝtato. Ĉu, fine, tiuj
“historiaj reviziismaĵoj” nun trovos disvastigon kaj pravigon inter popolanoj
kaj kulturuloj? kaj la socialaj sendependiĝoj funkcios kiel troja ĉevalo por
okupi la ŝtaton mem?
Eble, foje la negativaj reagoj naskiĝis el nocio prezentata tro “katolikisme
individuiga”. ”Eble se ne pro ĝia plumpeco, ruzeco vidiĝas el la troa katolika
salado!” ŝerce komentis amikoj.
Se ĉio tio okupis la liberan tempon kaj plenigis la animon per la kontentiĝo
esti utila al la socia kulturo, intertempe ekkreskis antaŭsignoj de io minaca,
kvankam dekomence perceptata kiel pasemaj simptomoj de neprecizigita apenaŭ
suspektata, sed certe kuracebla, malsano: mia filino jam devis forlasi la
etudojn ludigantajn muzikaĵojn sur fortepiano pro neantaŭvidita insista sufero
ĉe antaŭbrakoj. Ŝi jam trapasis la kvinjaran ekzamenon kaj tiun de historio de
la muziko ĉe konservatorio, ŝi estis entuziasmiĝe sin preparanta al la okjara
ekzameno kiam tiu “stultaĵo” malakcelis kaj tute ŝtopis la kuron. Komuna
konvinko bedaŭris nur, ke ŝi devas jaron perdi, dum imunologiistoj prognozis
la definitivan neeblon daŭrigi. Mi kaj Albina rezignis esti gajece trainvadataj
de ŝiaj muzikaj dezirataj ekzercoj jam akirantaj, foje, artan stilon, kaj samtempe
ni engaĝiĝis dispeli, ne ĉiam sukcese, ŝian ekdekuraĝigon rilate la momentan,
sed obskure eksuspektitan definitiva stato, handikapon.
Elvira mem, konsile de doktoroj, fine akceptis rezigni konservatorion por
ne pli intensigi la konjektitan kaŭzon de ŝiaj misfartoj, nome doloraj blokiĝoj
ĉe la antaŭbrakoj. Se dekomence oni hastis sciigi al ŝi, ke kio prokrastita tio
ne perdita, sekve oni ekprofitis alian devizon: funde oni bezonas, ja jes, muzikon
sed ne necese ludatan per propraj fingroj. La ŝajnigita spritaĵo senpripense kunlimiĝis
kun la realo.
Malkvietigon, nian kaj ŝian, ne ĉiam ni sukcesis fortreni. La programita kaj
jam realiĝanta pilgrimado al la Sanktaj Lokoj de Palestino, delonge prokrastita,
nun sin vestis ankaŭ el la kromintenco petegi dian favoron por la filino.
381