LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
alie kompromisi, ricevis pikparolon kun pluaj minacoj.
Estis maja printempo, la dekseshoro de sabata posttagmezo kaj ili min entenis
prizone ĝis la dudekunua, min delasante nur kiam mi duonpromesis
mian efikan intervenon ĉe la firmao por ke la ŝuldoj estu konsiste reduktitaj aŭ
transakciitaj “pro magazena stagnado”. Elirinte kune kun mi, tiu je pufvanga
vizaĝo indikis al mi restoracion kaj hotelon en kiu “vi estos kiel princo senelspeze”.
La alia ulaĉo, tiu je vizaĝo scioplene duonmoka, elglitis tra la hotela
pordo, por, evidente, dispozicii pri mia gastado, malgraŭ miaj insistaj klopodoj
malakroĉiĝi el tiu ambigua protekto, kiu, krome, povus min envicigi inter la
komplicoj de mafio.
Ĉio obeis al lia volo. Fakte kiam, la sekvan matenon, mi aludis, adiaŭante
la deĵorantaron, elpagon, la hotela ĉefprizorganto montris surpriziĝi kaj pene
malinciteti sian ofendiĝemon.
Mi ne scias kiel finiĝis la afero ĉar post nemulte mi forlasis la firmaon por
nova okupiĝo.
Malgraŭ tiu malbela aventuro, mi decidis plu resti, por viziti la splendajn
monumentojn kaj muzeajn antikvaĵojn, en la urbo ĝis la lasta trajno de la deka
vespere: per ĝi mi alvenus al aviadilhaveno de Catania (Katanja) je la kvina de la
sekva mateno por aviadile forflugi. En la loka fervoja stacidomo mi pagis la
bileton sed oni maltrafigis al mi ĉiujn rendevuojn pro stranga, por mi, sed senekscita
por lokanoj, evento.
La stacidomo kaj ties kajaj trotuaroj estas komplete sen vojaĝantoj, kompense
el la ne malapuda restoracio tondras granda bruo de pordanca muziko
kaj senzorgaj krioj, interrompata de rideksplodoj kaj ŝrikoj kaj tostoj, ondas
sur homoj kaj aĵoj. Plaĉe alvenas la preskaŭ senpasaĝera trajno kaj kure alvenas,
el tiu festenejo, ankaŭ kvin homoj kiuj okupas la nuran malfermitan pordon
de la ununura vagono: ne eblas envagonariĝi! Ĉar mi insistas, ili min lasas
pasi kaj suriri la vagonon, sed ili restas du sur la porda aperturo kaj du malantaŭe
sur la senhoma pasaĝerkajo dum la kvina parolas ordonmiene kun la
mastrece vokita trajnĉefo, aŭskultanta riverence. La trajno ne forveturu! Kial?
Pro tio ke vojaĝantoj ne trovus sidlokon aŭ piedstaran spacon en la vagono,
fakte iuj estas devigataj vicostare premi el la kajo dum aliaj haltas apogite sur
la pordoklapoj pro evidenta amaso da premataj jam entrajniĝintoj! Estas leĝo,
oni serpentume kaj pogute eksplikos al mi plendetanta dum la longa atendo,
laŭ kiu “trajno povas starti nur se ĉiuj vojaĝantoj trovas lokon en ĝi; se tio ne
okazas, la trajno devas atendi, ke alia trajno helpe alkuru, en tiu kazo el la urbo
Sirakuzo, por transporti ĉiujn samtempe.
310