LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
“Vi kondutas kvazaŭ sepdekjaraĝulo, plie ĝenata. Mi volas promeni kun
viro eĉ aspekte egala al sia inteligento kaj kulturo.
“Kaj tia rigida enkravatiĝo?
“Kia maljunuleto kun... juna virino!”.
Kaj tie ĉi ŝi hezitas momente, eble atendante mian surpriziĝon antaŭ tiu
juna virino, sed agrable reprenas la afablan skoldaĵon:
“Vi ligatas en eleganteco… trampeca! Mi iam vidis homon svelta kaj rapidmova…”
Ŝi evidente ne entuziasmiĝas pri mia ekstera figuro, kiun ŝi iam konis, aŭ
imagis, verva kaj senĝena aŭ eble ŝi kredas, ke tio mankumanta estas certe rekuperebla.
Kaj ekmoviĝis en mia memoro, ke mi eble jam telefonsciigis al ŝi
kiel la klubaj virinoj estis min instruantaj pri stilo sin vestadi kaj prezenti al virinoj.
Ĉu mi tiam ekĵaluzigis ŝin?
Kiam ŝi permesis, ke ankaŭ mi malpaku min, ni duhorojn promenis tra vojetoj
nekonataj de ambaŭ. Ŝi ankoraŭ, sed serioze kaj senbombaste, trude invitis,
ke mi rearanĝu la kravaton, moderu la hirtigon de kapharoj kaj aliajn krudaĵojn:
“Finfine, viaj eksteraĵoj similu al via intimaĵoj!”, ŝi radiis kun ŝajne
flatema akcento. Eble ankaŭ ŝi, precipe ŝi, volis influi en mian novastilan vivon,
ne lasante spacon al aliaj virinoj diligentiĝantaj ĉe mi por mi, pri kies zorgoj,
ŝi diras afable riproĉtone, estis fierete aludate en pertelefonaj kurtesprimoj kaj
nun decide emas igi marĝenaj aliajn influojn; kaj mentoras kun la gaja grimaco
de tiu kiu ne plu timas:
“Ho, ne fuŝiĝu la ĉefverko de viaj enklubaj virinoj!... Kion diros viaj vartantinoj?...”.
Nek kafejo, nek temperaturo, nek lokaj novaĵoj, nek pasantoj kaj similaĵoj,
nur mia aventureca aspekte altrudita liberiĝo el votoj estas nia temo. Kaj ĉar ŝi
ĝentile aprobas, ke necesas ke mi pli lertiĝu pri mia persona teniĝo, mi ekgustumas
ŝian reagon al miaj vortoj:
“Tion mi ne bezonus se mi havus iun… malokazan vivkunulinon”, kaj
mi ekŝpinas la nemalallogajn avancojn de tiu ĉeklubeja volontule mastrumanta
instruistino. “Sed mi okulumas alian instruistinon”, mi aldonis ŝin ne tro
kaŝe okulumante. Ŝi tamen aspektas sensente. Mi alitone ripetas la similajn
frazojn, kiujn ŝi aŭskultas eble plezuriĝante pro la nepra redundo. Ankaŭ al mi
plaĉas tia ŝia plezuriĝo kondiĉe, tamen, ke la respondo estu je la sama naturo.
Poste, en ŝia aŭto, mi reprenas jam pli klare: “Se mi havus pli profitigan
okupon, mi pli konvinkige pretus ŝanĝi la dolĉan ĵus komencitan fraŭlan liberon
en la pli dolĉan jugon... Mi min proponus kiel edza kunulo...”. Ŝi reagas:
263