LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
sub pala kandela lumo. Sed baldaŭ prudento konsilis, ke ni du alproksimiĝu
nur asimptote (vortoj de niaj geometriaj studoj ekuziĝis por distri de la fiksaj
pensoj!). Tiukaze por signifi “resti for” de la vilaĝo.
Kio ajn estu, la paroĥestro dancis provante iri persone, buse, al Ĝemona
por persone kontakti la konventestrojn. Dume ni atendu kaj preĝu kaj kaŝiĝu,
precipe por ke ne estu damaĝata la travivaĵo de tiuj plurvilaĝetaj lokaj bonemuloj.
De sia vilaĝo, la postan matenon, li surkaleŝiĝis en la direkton de la
busstacidomo de Oncédis, mi kredas, kiun li trovis, kiel jam suspektite, maltaŭgigita
al servo ĉar la stratojn interrompis tie kaj tie la ofta nokta aviadila
bombado de la antaŭa monato tute suno kaj luno, do altira por avioj. Tiam li
revenis decidinte sendi urĝan leteron al la konvento ĝin mane liverigante pere
de kuriero, viro kvindekjara senlace dediĉata je servo de la bezonoj de la paroĥo.
En la letero estis rakontate pri ni, jam laŭ la ŝtata leĝo ordenanoj, do
jam laŭleĝe ĝuantoj, se ĉio korespondas al la vero, de soldatserva liberiĝo, tamen
forfuĝigintaj pro minacata neklarigebla rekrutado. Ĉu ilin atendas la fratio?
Ĉu ili povas vojaĝi sen kromaj riskoj ĝis la konvento? Ĉe kiu naskiĝis tia
konfuzaĵo? Ĉiel ajn, kiasence vi bezonas nian helpon? Kaj kio intertempe farenda
sendanĝere, ankaŭ al ni kaj precipe al la popolo?
Inter linioj oni povis trapercepti ion riproĉan pri tiu nekomprenebla akumulo
de malprudentaj decidoj fare de multaj.
Atendantajn solvon, kaj ĉiam pli konvinkiĝintajn, ke ni du agis malprudente
elektante forgliton al parencaro tiom kontrolita de germanaj kaj faŝistaj kaj
kozakaj armeanoj pro nesporada partizana militagado, nin, almenaŭ min, agaciĝe
invadis kulposento pro la loĝa kaj nutraĵa pezo ŝarĝita sur la ŝultrojn de familioj
jam tiom elprovitaj de malfeliĉo, kaj pro honto de stulta konduto. Sed
oni kutimiĝas al ĉio, tial eĉ tiu ĝeno droniĝis en enuo dum ekkolero kontraŭ
mia netaŭgeco antaŭvidi eventojn jam okazantajn absorbiĝis en pli urĝaj bezonaĵoj.
Oni nin konsilis, sed duonembarasitaj insistoj de la paroĥestro igis la konsilojn
ordonoj, resti kaŝitaj iom ekstere de la vilaĝo por ne suspektigi kozakojn
je io kolaboreca kun partizanoj, okaze de kontrolo ĉiam minace svebanta.
Ni pasigis tagojn trakampare, kaj, rekonsciiĝinte pri la religiulecaj devotaĵoj,
ni alternvoĉe brevieris subarbare. Laŭtvoĉe, sed ne tro, ni kantetis aŭ babilis
pri la taŭgeco de psalmaroj disradii, el nia animo, religian spiritualecon
se rilatigitaj al nia situacio aŭ al la ĉirkaŭa kamparo. Sukcesis ankaŭ al ni la
ludo kutima ĉe fratuloj, tiu ĉi: ke la naturbeloj ekscitu la admiron kaj inklinon
al la belo kaj grandiozo de Dio. Tio allogas tre franciskane, nome la naturaj
102