LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
rigi niajn kapojn, kiuj montros tuj poste signojn de ŝanceliĝo kaj, eble, elverŝis
malmultan koheron en parolado kaj agmaniero. Oni enkondukis, tire-puŝe
pro la troa oscilado de la kandela lumo, nin en bovinejon, mienis al ni pajlokuŝejon:
senvande, inter du bovinoj jam sur pajlo sternitaj, mi inter du tutblankaj
eksvirbovoj, mia amiko inter du blankaj makulitaj je nigraj punktoj!
Timigitaj el la karna amaso de la remaĉantaj bovinoj, ni rapidiĝis demandi:
“Kaj se ili, por renversiĝi, elstariĝas kaj poste enkuŝiĝas sur nin aŭ metas
la kornojn…?”.
“Ne, tioj ne okazos, ĉar ili restos tiupozicie la tutan nokton”.
Ni ne havis la forton por plu treniĝi tra nia dubo: ni komplete senenergiite
falis sur pajlon tuj kaptotaj de la dormo, kiu kontinuis, malgraŭ intertempaj
bovinaj spirraspaĵoj kun ŝmacadoj kaj ĉevalaj stamfaĵoj el apuda senporde
kunligita ĉevalejeto, senpaŭze ĝismatene kiam la virinoj revenis por furaĝprovizi
kaj melki la bovinaron. Striglante la bestojn kaj delikate tiujn flegante,
ili gajece paroladis inter si kaj kun ni, fine iom malpli lacaj kaj jam elirintaj el fumoj
de alkoholaĵoj, pro malsato englutitaj la antaŭan vesperon.
La virinoj nin invitis sekvi la lumon difuzitan per kandeloj de ili portataj;
ni eniris grandan ĉambron sur kies muroj kelkloke la farbo fendiĝis kaj forfalis
aŭ neniam ekzistis. Kiel matenmanĝon, je la sepa, ni trovis, sur tablo kovrita
per vakstolo, lakton freŝe melkitan kaj ĵuskuiritan maizkaĉon. Nin tableservis
virineto tute silenta kaj kun la piedoj senstumpaj, kiel la gastigitaj du fratuloj,
kaj senŝuaj. Kelkajn vortojn, kiel bonantagon, dankon, ne dankinde kaj
poste silento: silento tamen okupiĝanta de ŝiaj gestoj kaj ŝtelrigardoj, kun
pintoj de impertinenteco, reciprokaj: al mi plaĉis, ke ŝi sin sentas rigardata de
mi aŭ ke ŝi konsciiĝas, ke mi ŝin okulumas. Sed samtempe antaŭ ŝi ekburĝonis
en mia animo nova neantaŭvidita tikliĝemo fuŝanta la plezuron ŝin rigardi
kaj kun ŝi fantazie babili.
Ĉu nur vidi aŭ eĉ rigardi tiun virineton, kiu, kvankam krude, moviĝante
okulfrape riveladis kurbiĝojn en inaj karakterizoj? ĉu simpatie reagi responde
al ŝiaj servoj aŭ ĝentile rigide resti, laŭ la eduka stampo por pluteni miajn pensojn
vage orientitajn al la votĉasteco? Meze de tiuj malcertecoj, pli klare provoj
enteni ambaŭ elektojn, mi estis ekspertanta la unuan preskaŭ neregeblan altiron
al knabinformoj dum hazarda renkontiĝo kun virineto vera, kies eĉ la dorsaj
formoj, pli ronde evidentiĝantaj kiam ŝi kurbigis la dorson por pli aŭdebligi
la kanaretojn en la kameneta fajro, neatendite okulfrapis per io ĉarmeca.
Miaj okuloj certamomente sin allasis rigardi la ŝiajn, kaj senĝene ricevi de ili.
Kutime, antaŭ miaj samaĝulinoj, mia vizaĝo turnigas la okulojn for de ili, por
86