LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Rilate tian mian enamiĝon al Esperanto, Albina diradis, ke tiu ĉi ŝancas kiel
Evangelio: por tiun ĉi efike agnoskigi, oni devas antaŭe eksciti pri ĝi deziron
ĉar ĝi postulas regreson el pensmaniero kaj ŝanĝon de mensformo: penoj kies
fruktoj ne tuje rimarkiĝas, kaj la veko de intereso fariĝas la unua tasko pro la
ne evidenta bezono je ĝi. Analogaĵo statas rilate Esperanton: la bezono de ĝi
nur post multe da eksplikoj impresas ege utila kaj eĉ bezona por la homoj 2 .
Cirkonstanciĝis ĉirkaŭ tiutempo, kiam la bebo jam pasis la unuajariĝon, ke
mi estis, senintence, necesigita agi sacerdotece.
Rilate tion antaŭmetendu, ke dum forumo de laikigitaj pastroj, praktike ekspastroj
edziĝintaj, mi distribuis foliajn enketilojn celantajn testi iliajn aspirojn
pli/malpli sekretajn rilate eventualajn sacerdotecajn sopirojn: ĉu vi akceptus -
kondiĉe koncedite - repreni la sacerdotecan aktivadon kiel pastro edziĝinta aŭ
reinstaliĝi en similajn oficojn?
Post kelka monato mi ricevis, kelkajn centojn da responditaj enketiloj, el
kiuj rezultis, ke nur malpli ol 40% revenus al la antaŭaj stato kaj agado en la
eklezio. Mi enviciĝis inter la 40%, maltrankviligita tamen pro la granda kvanto
da rifuzantoj, kiuj eĉ plinombrus se miaj porenketaj folioj atingus kontestulojn
pri la ekesto de la grupoj mem. Tamen tiujn rezultojn oni kritikis, dum tiugrupana
renkontiĝo, pro, nefavora al sincereco, etoso dum enketado kaj plursencaj
demandoj.
Ekzakte tiutempe komunaj amikoj, miaj kaj de la persona de ili taksata be-
2 Pri Esperanto, kiel helpa lingvo, li subtenis apartan opinion. Laŭ li Esperanto funkcios kiel
nun la angla, tio estas el si mem reduktos la etnajn lingvojn al dialektoj ĉar nenio garantias, ke
la parolantaro ne superstarigu la komune konatan kaj uzatan sur tiun gepatran; krome, ne tute
forigis el liaj duboj jenon: Esperanto, malgraŭ la proklamado de iuj bonasentaj civilkunvivadaj
principoj de iu mistereca interna ideo, kontribuos al kroma nebuliĝo kaj forigo de elementoj
de la kristana enkulturiĝo. Fakte, malgraŭ ke esperanto kaptis radikojn precipe en la eŭropaj
lingvoj, kies subgrundo nehazarde odoras je kristanismo ĉar ilia origino estas impregnita
je kristanaj kaj bibliaj kulturoj (ĉiuj ties literaturoj naskiĝis traktante kristanaĵojn kaj liturgiaĵojn
ktp), ĝi ludas senvole malriĉiĝon aŭ forigon de la karakteroj de la okcidenta kulturo avantaĝe
de skeptika aŭ agnostika neŭtraleco. Eble eklezioj, favorante ĉian disvastigon, riskas meti
en sian sinon... sangomalpurigilon. Pruve videblas la historio de la esperantistaro kiu aperas
plena je aplombeco kaj distanciĝo, ne nur programaj, el ĉio religia, aparte kristana .
Rilate plue la principon “esperanto savilo por la etnaj lingvoj”, li antaŭvidis la plej efikan vojon
al la malaperigo de la naciaj lingvoj, eĉ pli detruan ol la altrudita anglalingvo ĉar la viktimo
konsentas kaj aplaŭdas!
Kial, tiam, subteni kaj uzi Esperanton? “Precipe pro tio ke mi ĝin praktikas kaj estas komunikantoj
per ĝi kaj en ĝin jam elverŝiĝis la literaturo de la tuta mondo”, li konfesis marĝene de
prelego de eminenta esperantulo. Kaj aldonis paradokse: “Nepras, ke esperantistoj trovu kaj
ofertu ilajn garantiaĵojn por la defendo de la etnaj lingvoj el Esperanto mem”.
304