LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Alberto! Ĉio estas en perdiĝo ankaŭ por li!”. Kiel forsvenigi el ŝiaj pensoj
tian novan konsciiĝon esprimitan aspekte senemocie?
Momente ŝajnas, ke ŝi reprovas trovi distran konsolon en la kontemplado
de sia mizero, en la sinpercepto el la aliulaj kompatemaj sentoj, travigliĝantaj el
la ardeco de la bondeziraj esprimoj. Kvazaŭ tiu estus kontentiga anstataŭo de l’
vivo.
Jen, ankoraŭ unu fojon mi vidas ŝin retuŝi siajn brovojn, poste ŝvite ŝminki
siajn lipojn sed baldaŭ ankaŭ ekrezigni movi kombilon inter falantaj aŭ apenaŭ
reburĝonantaj siaj haroj, kaj lasi la manojn fali senfortaj. Venis, pli vere revekiĝis,
fronte al ŝia ĉiam pli sensensiĝanta korpo, al mi la penso, ke jam ŝia
beleco nenion povas krom pli malaperi aŭ aĉiĝi.
Nun ŝi komplete malzorgas sian personan aspekton, nun ĉiuspeca, iam amebla,
beligado perdas intencan altiron kaj ŝi konscias ke eĉ tio devenas de sia
malsano deviganta al forlaso de ameblaj ambicioj: tuta ŝia energio sedimentas
ĉe la streĉo resti, pormomente, stare; sed tuj ŝia brusto moligas la krurojn kaj
devas esti subtenata: ŝi jam ne plu sukcesas moviĝi manpremante la randon de
mebloj. Kaj ni ne havas pluajn kompatajn mensogojn: ĉio senpotencas. Nun ŝi
rezignas pri eĉ provoj retuŝi la ŝminkon kaj sin plibeligi okaze de la vizito
de Alberto, ŝajnkonsolige tamen deklarante: “eĉ tia mi ne jam tute malplaĉas al
li”, al la sopirata vivkunulo. Eĉ la remburita rulseĝo ne plu donas iluzian
komforton.
“Morgaŭ, baldaŭ vi havos pli da fortoj!”, kaj ŝia pieco al ni sin montras cedanta
al nia aspekta volo kredi dum evidente la fortoj estas haste falontaj.
Kiel paliĝis ĝis senkolora horizonto kompare kun la suferego, ke eble ne plu
ili rajtas ekzisti, la prikulturaj diskutoj, politikaj engaĝiĝoj, religiaj klerigoj
ktp: ĉio etiĝas ĝis nesuferiga malapero! La nura apenaŭa memoro pri ili ekribelas
kaj ŝajnas mankigi amon al ŝi.
Daŭras la vizitoj de parencoj: tiuj ĉi estas ĝentilaj kaj komprenemaj ĝis oferi
el siaĵoj tion kio, se eblus, utilus al la malsanulino kaj kvazaŭretore klopodas
trovi esperigajn vortojn, dum mi lucidas pri horora konfirmo, nome ke mem
estas vidantaj sfacelon kaj suferantaj pro maleblo trovi laŭveran kaj samtempe
konsoligan sintenon. Ankaŭ mi pene apenaŭas enteni la dialogon en la tonoj
de dankemo kaj de memkompato. Kaj fine mi arde deziras, ke ili foriru por
lasi min turniĝadi en mia sensolva konscio de nepovo.
Kaj kiam revenas la silento, tia silento plonĝas en la domon senia, sencela
kaj tuj pleniĝas je angoroj ĉar demandoj jam ne serĉas respondanton kaj la
respondantoj jam ne havas respondon.
408