LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Eble por lasi, ke pli rapide malfadiĝu pensoj kaj emocioj, ni trotigis la fortikan
ĉevalon. Post du horoj ni trapasis Ĝemona/n observante faŝistetojn vigile
babilantajn antaŭ la kazerna pordego larĝe aperta. Ili vigilas por la nenio da homoj
kaj aĵoj, elpuŝis okaza piediranto sentone kun ŝajna, eble vola, senemocio.
Tuj post la Ĉefpreĝejo, preskaŭ fronte al la fama grandioza statuo de Sankta
Kristoforo, sub ekvarmeta suno ok aŭ dek faŝistaj virinetoj pimpaj en siaj
nigra kolonijako, plisjupo kaj blanka ĉemizeto kun kravato saltetanta sur la
mamozono jam ekvolbiĝanta, gaje babile bruadis kvazaŭ ĉirkaŭe kreskus rozoj
kaj floroj. En tiu ne malplaĉa faŝista sobra uniformo, ili emanis ĝojon kaj
senkonscion, senpripensan allogiĝon kaj foriĝon el la vivo. Eble ili ne eksupektis,
ke la katastrofo jam ekfalas sur ilian kapon forbalaonta ilin el ilia hejmoj
kaj eĉ el la vivo mem, aŭ, eble, ili bruridis por forfuĝi el tiu ekstringa
penso kaj certe ne sciis, ke mi, inter homoj antaŭvidantaj la venĝan momenton,
ilin rigardadis kun kompatema simpatio kaj instinkta protektemo. Ĉu en
iliaj familioj oni ne travidas la direkton de la disvolviĝantaj eventoj, aparte nun
kiam la anglo/amerikanoj jam vaĉas kaj premas ĉe Florenco kaj Bolonjo, do la
centra Italio jam okupitas, dum la rusoj renversige jam ektratranĉas la orientajn
germanajn limojn, ĉiuj ne indulgemaj kun la restaĵoj de faŝismo?
Mi ilin rigardis longtempe, sen aŭskulti alies komentojn, sen aŭdi la alarmsirenon,
apenaŭ moderigante mian fantaziadon antaŭ la stratblokanta svarmado
de timigitaj homoj. Momente, eĉ timante pri ili, mi deziris esti kun ili por
festi eble nenion, nenion kiu momente efikis por zomi for de la realo; ilia antaŭvidebla
sorto ĝermigis timon kaj kompaton pri ilia ina juneco, kaj ekirigis
fluon de miaj kavalirecaj fizikaj kaj plendaj defendoj iliafavore. Fluaĵo de ĝojo
inundis min same kiel, infanaĝe, mi luliĝis tra amataj brakoj. Tiu ineco brilegis
kvazaŭ la celo de l’ mondo, la kontentiĝo de ĉio! Kaj pormomente mi min fantazie
dekoraciis la kavaliro savanta el minaca danĝero.
Delogitaj de la insista sirena invito iri direkten al la kontraŭaviadila rifuĝejo,
ni dekaleŝiĝis kaj kuris al la apuda subrokejo, kien post ne multe alvenis ankaŭ
la virinetoj faŝiste vestitaj. Ili obeis al pli altrangulino, eble dudekjara, kiu distribuadis
subvoĉe taskojn por, je la fino de la alarmo, ordigi la homdefluon, kaj
intertempe inventis kaj ekirigis luddistraĵojn, aparte kun etulinetoj, dum mem
kaj ekadoleskantinoj ne kapablis sin reteni el ridado. En la trafa momento ili sin
metis ĉe la pordoj, milde severemaj en tiom pura uniformo, ambaŭflanke de la
roka rifuĝejo por semi gestajn graciaĵojn inter homoj silentaj aŭ subvoĉe graŭlantaj.
Kaj viroj paŝante ridetis kaj ĝisis kaj sin turnis por rigardi, eble tuŝitaj de
sentoj similaj al la miaj.
126