LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Laŭlonge de dek jaroj mi povis elspezi miajn energiojn inter gejunuloj kun
komuna kontentiĝo. Sed ĉio estas destinita al finiĝo. Kaj tio estas nun ekŝvebanta
ankaŭ sur mia nuna aktivado.
Jam preskaŭ ĉiusemajne, kvazaŭ per konspiro de la aferoj aŭ de mia ne pli
kaŝebla maljuniĝo, okazadis evento kiu povis dubigi lernejestrojn rilate miajn
restantajn lertecojn en la majstrado de adoleskulaj klasoj. Ĝi klariĝu jene.
Tiufoje temas pri dekkvinjarulo kiu el fenestrosojlo lerte kaj rapidante iradis
al la proksima fenestrosojlo, trapaŝante sur la ekstera kornico, kvardekcentimetra
profunda kaj okmetra el la suba korta pavimo. Ankaŭ dum mia leciono
li abrupte komencis fari la danĝerriskan manovron minacante sin faligi suben,
en la vakuon, se mi estus alvokanta la lernejestron aŭ provanta lin bloki. Mi
atendis, senmove kaj sengeste kaj senspire, ke la junuleto revenu ricevi la dozon
da aplaŭdoj (do, la heroaĵo ne estis al sia unua manifestiĝo), antaŭ ol interveni;
tiupunkte mi provis lin bloki barante realiron al la fenestro; sed li, alta
kaj magra, ŝtelrevenis al la fenestrosojlo kaj rekomencis la manovron. Tiam
mi retiriĝis kiel eble plej fore el fenestro, mornmiene invitis la kunklasanojn,
ke ili ne kuraĝigu per aprobaj flustroj kaj admirgestoj. La teruro, kiam Dio volis,
pasis. Ne eblis ne denunci la aferon, sed la teruro ne tute maldaŭris ĉar
nun ĝi fariĝis timo pro eventuala negativa impreso, ĉe profesoraraj pedagogiaj
konsiliĝoj, kiu sumite kun la pendanta juĝo rilate mian ideologion (pri la
nesubtenebleco, laŭ hipotezaj antaŭpostuloj de filozofia feblismo, de moralo ĉiujn
tenanta: se tiel, fio kaj pio, kulpo kaj senkulpo iel samus; kaj pri malfacileco
trovi validajn motivojn por regresi el droguzo), povus plikompromiti
miajn honoron kaj reputacion, al kiuj alkroĉiĝas ĉiam pli maljuniĝanta homo.
Kiam mi sciigis aliajn klasprofesorojn pri la okazintaĵo, ili falis el nuboj,
nome ili neniam sciis kaj konstatis. Male, je atenta esploro rezultis, ke la akrobataĵo
delonge amuzis la klason dumintervale inter unu leciono kaj la alia kaj,
ke profesoroj ŝajnigis ne vidi aŭ, por forigi la junuleton el la danĝera manovro,
permesis, ke li restu ekster la klasĉambro kaj vagu laŭ koridoroj.
Intensiĝis miaj maltrankviloj ne nur pri mia sorto, sed ankaŭ pri la kultura
forĝado de la gejunuloj aparte en adoleska fazo.
Evidente, por tiu adoleskulo la aplaŭdoj de la samaĝuloj valoris la penon
riski la vivon aŭ alfronti eventualajn lernejestrajn punojn. Ankaŭ el tio dedukteblis,
ke ĉe la junularo la influa rolo pli efika estas ludata de samaĝuloj, de
samsimpatiemuloj; malpli influas la juĝo de gepatroj kaj edukantoj. Por formi
junulon, do, necesas formi la grupon en kiu li vivas. El tio la mallarĝaĵo: por
modifi la grupon necesas modifi la ĉiun unuopulon, kaj por modifi la unuopu-
344