LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ĝis fonto el kiu ĉerpi forton kaj justigon por plunutri la deziron liberigi la tutan
socion el la koncepto mem de religiula stato, tion igante devontiĝo kaj
porhoma celo. Nome koincidigi la esti al fari. Multaj atendis eĉ deziris tian
koincidon. Sed la furioza kontestulo malaŭdacis fari la lastan liberigan paŝon!
Dum la maloftaj, ĉiam pli maloftaj, komunumaj meditadoj en ĥorejo, la
sinsekvoj de tiaj pensoj akiris novan procedon, ĉe kies fundo kuŝis la priutilisma
demando: “Al kiu servas tio? Eĉ koncerne tiun demandon, kian utilon ĝi
produktas?“. De mi poiome forfadis la emo kontempladi la bonon kaj la belon
kaj la juston pro ties valoro, ĝoji pro ili mem kaj enmergiĝi en la viglan kaj
estatikan stuporon naskiĝantan el ili, kvazaŭ fluo el la dia persono; kaj finjuĝis
tiun emon tempoperdaĉo aŭ ankaŭ dolĉa/trompa alieneciĝo. Utilismemo
jam okupis ĉiujn miajn konsiderojn: ŝajnis logike, ke religio devus laŭutilece
pravigi sian ekziston. Kaj Dio? Por kio servas Dio mem? La utilisma pensmaniero
estis relativiganta Dion mem!
Tamen stranga forto preventas, ke mi foriru el la religiula stato.
Se la neperdita prudento min bremsas lime de la kaskado, en ĝi provis min
faligi miaj studentoj (intertempe oni renomumis min, laŭ mia insista peto kaj
eble por min reallogi al la ordinara konventa disciplino, eĉ se provizore sed
laŭ ŝtata leĝo, instruanto de la malnovgreka kaj latina lingvoj en urba liceo),
pli kaj pli ekstremismaj, kaj miaj rakontadoj pri ilia ekstremeco al la kunfratoj.
La rakontado mem fariĝis fonto de konvinkiĝo.
Sur mia tablo, foje ankaŭ en mia sako, bele figuris “L’uomo a una dimensione
(= la homo je unu dimensio)” de H. Marcuse, kiu sin engaĝas enmensigi,
ke tiu de la plej evoluinta niatempa kapitalisma estas socio nur ŝajne tolerema;
konkrete, male, ĝi plenumas funkcion komplete subpreman rilate individuecon
kaj personan kreivon, tute nuligitajn de “majstra servutigo per trankviliga
teknologia instrumentaro”. Kaj kiamaniere tio koncernas la eklezion?
Ja jes, tio koncernas precipe ĝin, estante la katolika eklezio la cemento antikomunisma,
antiproleta, do kapitalisma, tial la precipa responsulo! El tiu libro
inspiriĝis miaj sloganoj. Eĉ la malordo hipia, videbla en televido kaj laŭstrate
kaj superŝarĝe priparolata en gazetoj, stimulis ion admiran kaj foje aspektis
sparkoj de la nova liberiĝo.
Ankaŭ mia emo al serioza scienca esploro ekflankelasiĝis kiel afero jam
gajninta sian celon, kaj tiuspecaj sloganoj lasis indiferenton, kaj potencialaj
eltroveblaĵoj gustas kvazaŭ jam trivialiĝintaj.
En oftaj predikoj al fideluloj mi plukonservadis singarde prudentan sintenadon:
kun iom da fulgo kaj sango, neniam mankantaj en miaj oratoraĵoj, mi
249