LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
kotaj limoj, mi aŭdis unuafoje mian amikon infane ekzaltiĝi, eble konvinkiĝintan,
ke la plej peripetiplenan ni jam superis. Enmensiginte pliafoje la nomon
de la vilaĝo kaj la nomon kun antaŭnomo kaj la kromnomo de parencoj de mia
samsortulo, ĉar ignori la eblon, ke cirkonstancoj nin dividus unu de la alia
malprudentas, mi provis fine dormeti sur sekaj folioj, amasigitaj perpiede
kaj permane. Sed oni ne dormis ĉar tiam mia amiko preferis malstreĉiĝi babilante.
Mi bone memoras tiun dialogon ĉar mia amiko iom post iom delasis la singravigeman
kaj investantan tonon kaj eniris en kvereleman staton, de mi en li
pli frue ne suspektitan, kaj eltiris el sia konfuza armilaro malnovajn akraĵojn
apogante siajn rezonadojn sur la plej longa historia kverelo inter la franciskanaj
fratioj, kiu kostigis al la ordeno malunuecon, disdividojn, luktojn, malamikaĵojn,
murdaĵojn, senfinajn reciprokajn fifamigojn ĉe la superaj ekleziaj instancoj.
Li lasis elbuŝiĝi komplete ellaborita penso:
“Mi scias jam kial ni renkontiĝas kun tiomaj malagrablaĵoj dum tiu nia
senŝirma vagado”.
“Malagrablaĵoj kun aventurecaj malkovroj kaj kun riskoj rakontendaj ĉie.
Diru la kialon, ke ni certe pli kapabliĝos ilin eltene superi kaj gaje marŝi al nia
celo”.
Li akre inter seriozaj asertoj:
“Ni havas poŝe monon. Nia patro fondinto, sankta Francisko, malŝatis
monon ĝis feki sur ĝin. Ni konfidas je mono: pli da mono en poŝo malpli da
fido je Dio! Ju pli da mono en poŝo des malpli da dia protektado”.
“Ni da havas certe, sed ni elspezos ĝin nur se la servon bezonatan oni ne
jam kutimas almoze donaci”.
“Tiun distingon ne venas de sankta Francisko. Ni remburas nian poŝon
per mono kaj pro tio la Sinjoro forlasas nin al nia destino”.
“Ni akordiĝis kun niaj konventaj superuloj, kiuj akordas kun la ordenaj reguloj”.
“Al nenio utilas tiaj mistifikaj elpensaĵoj! Por rericevi nian memfidon ni
nepre devas senkateniĝi el tiu mono!”.
Ni havis entute, en la froka poŝo de mia amiko, 160 paperajn lirojn egalajn,
se la mona kvanto povus klarigi nian sintonion kun tiu kiun poeto Dante, tiel
genie kiel unue, inspire kromnomigis “Damo Povreco (Purgatorio 11, 58)”,
tio estas Virino Seneco, al 20 kg. da anona pano (se tiam trovebla). Mia amiko,
forskuante kotigitajn foliojn el ŝuoj. elpoŝigis la monujon kaj komencis furioze
dispecigi la paperan monon. Mi kriis:
92