LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Ĉapitro unua
La kolegia vivo
Kiam oni enmanigis al mi la kvinklasan lernaddevigan liberigan atestilon,
malfeliĉaj cirkonstancoj devigis opinii, ke mi estis foriranta por ĉiam de la
lernejo. Mia patro dungiĝis tie kaj tie ĉi, kiel kampara taglaboristo; sed kiam
eĉ tiu malkontinua salajrofonto forbloviĝis pro superabundo da senlaboruloj, li
por provizi la kvar gefilojn, el kiuj mi estis la plejaĝa, je almenaŭ unu peco da
pano aŭ polento (maizkaĉo, baza nutraĵo de la komuna ne nur malalta iama
popolo de la Pada Ebenaĵo), frumatene elhejmiĝadis por esti indulgita je almenaŭ
kelkhora laboro ĉe foraj domegoj, farmbienoj kaj entreprenoj. Malfruvespere
reveninte tre ofte sen tia indulgo, li tamen kunportadis, miksitajn en
senforme moliĝanta saketo, malmolajn panpecojn aŭ polentaĵojn, almozpetitajn
ĉe ĉirkaŭaj loĝantoj, bienaj aŭ vilaĝaj kaj parencaj ankoraŭ ne tediĝintaj
pro liaj senhonte insistaj, humiliĝaj sed kompatekscitaj petolaĵoj.
Ni kvar, paciencigitaj de la patrino, atendadis lian revenon, pretaj festi plipretaj
maĉi ion revitan dum la tuta tago. Al la ordinara malsato de tiu kiu ne
manĝas, mi aldonis la lacecon de tiu kiu en ludaj distroj kuris la tutan tagon,
eĉ en la horoj dum kiuj la ludamikoj de la dekfamilia ĉirkaŭanta grandegan
korton, rehejmiĝinte por sidiĝi ĉe la familia manĝotablo, malstreĉis ankaŭ la
krurojn. Mi, male, devis estingi, krom la mordetoj de malsato, la memoron pri
manĝaĵoj de amikoj per ekstraj ludoj, tial per novaj energielspezoj.
Iun vesperon, malfrue, mia patro, kutime gajmiena kaj fidinklina je la vivo,
revenis ĝoje ridetante pli insiste ol normalkaze, elverŝis la entenon de la saketo
sur la tablon, kaj, dum ni, ignore pri higieno kaj dentbrue forlasiĝintaj al satiga
plezuro, voradis liajn almozpete deŝiritaĵojn, senpreamble ĵetis: mi dungiĝos
memvole en Germanujo, kie oni ŝatas italojn estiel laboristojn kiuj tial perlaboras
sufiĉe bone.
Li parolis humile kaj decide samtempe kvankam oni scias ke dek, cent,
mil homoj provis elmigri al Germanujo, sensukcesante tamen eniri en la kontingenton
estabilitan. Kaj la postan tagon, sekrete ĉe ni sed aplaŭde ĉe aliaj, li
pasumis tra ĝustaj oficejoj de la apuda urbeto de la venetia ebenaĵo, nome Este,
jam fama pro ĝia iela onidira ligo kun la plej glorriĉa renesanca Familio Este,
por havigi al si la ĝustajn dokumentojn necesajn por la dungiĝo en Germanujo,
jam promesita al li de iu nekonata provinca eminentulo, preta elspezi sian
1