LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
en tiu kampo. Fojon mi volis spioni kien ili iradis por al si alproprigi la prestiĝajn
sciojn, eĉ posttagmeze kiam male la lernantoj kutimas studi hejme. Sekrete
mi, bicikle, unufojon sekvis el tiuj trion: post kelkaj kilometroj ili eniris
domon, el kies fenestroj al mi plenpercepte venis la voĉo de la trikapa lerngrupo
kaj tiu de la profesoro. Nenion mi komprenis, sed tio al mi donis iom da fiereco
kvazaŭ mi estus aktoro en tioma escepteco. Hodiaŭ mi scias, ke ili kunripetadis
la latinan gramatikon ĉe la paroĥestro: tiam al mi ili ŝajnis eniri gloriĝon,
kiu, tamen, eĉ senpiece foje malpufiĝante pro konstato de mia malbonsorto,
ne ĉesis treni fieron kaj sciavidon kune kun sentoj de malŝato kaj envio.
Malŝati kaj samtempe envii estiĝos por mi arto profita ĉar se la envio min puŝos
deziri, ke la enviatoj perdu sian feliĉon ĝi ankaŭ min virtuale levis kaj trenis
al realigo de tio enviata. Fojon mi sukcesis manteni, preskaŭ tremante, kaj
foliumi libron el teko malŝarĝita el valizrako de riparota biciklo: foliumi kaj
alloge sense similiĝi al tiuj studentoj estis la samo. “Soifa kulturserĉanto, ŝajniganta
malŝati kulturon”, min tiutempan mi spegulos jarojn poste.
Tiu admiro miksita kun la fiera plumpo esti meĥanikisto en kombinea vesto,
ankaŭ se preskaŭ nur de bicikloj kaj maloftaj lamiĝantaj motorcikloj, kreskigis
en mi la deziron kaj la senton de emancipiĝo.
Mi akiris emancipiĝon en ĉio, antaŭe en babiladoj, kie mi iluziiĝe aspektigis,
ke la scienco rifuĝis tuta ĉe mia kapo, poste en mokado pri religio imitante
en tio kiujn mi estimis imitendaj gravuloj, eĉ tiu imitado estis mia iniciĝo al
nova mondo; en ĉio, do, emancipiĝo krom en la dispono de mono kaj en la kompreno
pri la subtekstaĵo de la ilustritaj paperfolioj klarigantaj la funkciadon
kaj aplikadon de la varoj proponataj al klientoj aŭ utiligataj rekte de mi. La
mastro eksplikis pacience, sed ekzakte estis la prospektaj kaj instrukciaj ilustraĵoj
kiujn mi ne scipovis legi. Emancipiĝo do en ĉio krom el la sento de malsupereco,
kvankam kovrita per fanfarona parolado, akute spertita antaŭ al tiu
studentaro.
Iun tagon junaj metiistoj incitis, ke mi, eble por reliefi mian krudecon, priskizu,
pli incitigintajn per trivialaj subskriboj, inajn seksorganojn (estis unu el la
gestoj de emancipiĝo) sur la ekstero de la oficeja balkono: mi rifuzis, ŝajne
motivite de tio ke ĝi estas aĉaĵo, vere male pro tio ke mi kapablis skribi apenaŭ
unuopulajn literojn. Nekapablo min kovris per utila honesteco. Alia helpoknabo,
poste mi konstatis, farbe desegnis sur la ekstera fasado de vidaltira ŝutro
kaj skribis tiujn tekstaĉojn kiuj sekve kostis al li du vangofrapojn kaj la
postenon. Unuatempe mi min juĝis pli lerta ol li, sed jarojn poste pli kulpa ol
li ĉar mi tiam ne senkaĵole malkonsilis la aĉaĵon. Foje, preskaŭ fizike, el vor-
9