LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
de pasaĝeroj restas atendanta surtrajniĝi revene al la urbo.
Kontentaj kaj, eble, gravigitaj de nekutimaj eventoj, ni ektrairadis kamparon
sub eklumo-mankiĝo unu horon kaj duonon evitante apudiĝi aŭ kontakti
kampardometojn kiuj senlumitaj timide apenaŭ malkaŝiĝis al ni.
Mia amiko ekgrumblis, ke li eble malprudente agis elektante rifuĝejo sian
familian hejmon en Karnio; kaj bedaŭris, ke mem ne akceptis mian sugeston:
resti ĉe najbaraj vilaĝoj, ekzemple najbare de mia hejmo en la pada delto; lia
bedaŭraj esprimoj ju pli intensiĝis des pli la nokto devigis antaŭeniri preskaŭ
blindpalpe.
Dume ni marŝu ĝis la unua vilaĝeto aŭ domego, proponis unu al la alia.
Kiam la alkumuliĝo de emocioj kaj de peziĝintaj paŝoj kunefikis ekfleksi
niajn energiojn, ni decidis peti pri gastado ĉe kampara domego kun granda
stalo apude, el kies fenestro io lampira apenaŭ blinketis. Ni laŭtvoĉe alvokis
respondan voĉon, kiu manifestiĝis nur kiam ni grumble jam ekpreteriris postkurigitaj,
transe de la heĝo, de hundaj bojadoj. Hezitaj, unuamomente, poste
trankviligitaj per niaj paroleroj, du virinoj elsuĉintaj el mallumo, sekve tri, ĉar
alia alsupreniriĝis el la hejma pordo, ordonante al la hurle bojaĉantaj hundoj
limiĝi grunti el transe de pritondita heĝo, malfermis kaj permesis al ni eniri la
stalon, kuraĝigite, ili poste konfidis, de la longa en mallumo apenaŭ travidita
religiula vestaĵo, per kiu ni nin vestis pro la antaŭnokta ekmalvarmiĝo.
Atente spurante, iliaj okuloj nin brovumis bonkore kaj kompateme. Dume
el pordo elŝprucis oldulino kiu, riverencata de la aliaj, nin pli esplore rigardis
kaj starigis mil demandojn kaj fine montris kredi niajn diraĵojn aprobante la
faraĵon de la virinoj, siaj bofilinoj, kiujn ŝi, eble, ja plencele protektas laŭ deziro
de la fore rezistantaj filoj; tion ni scios sekve. Sub fadena lumo de kandelstumpo
niaj vizaĝoj eltiris ilian protekte kompateman miron: “vi ne povus
farti pli aĉe!”
La virinoj entabligis por ni preskaŭ nenion: preskaŭ honte ili komunikis,
ke pano kaj polento kaj lakto estis ĵus elprenitaj de aliaj, eble, ni eksuspektis,
de iliaj viroj kelkie makisaniĝantaj; ili pretus melki bovinojn, kiujn bedaŭrinde
mem ĝislastagute elpremis antaŭ nemulte. Ni ŝajnigis esti jam manĝintaj sufiĉe
el niaj finiĝintaj provizaĵoj. Vere tramallume marŝante ni mordetis ion el la
jam senforma sako prokrastante la momenton de pli satiga manĝo. “Se ne lakton,
ni havas vinon: ni ĝin konservas por niaj viroj se aliaj homoj ne pli frue
ĝin trinkos. Ĉu vi volas vinon? Jes, ni tuj portos vinon!”.
Ni, heroece, akceptis vinon, ankoraŭ neklaran eble ankoraŭ fermentantan,
kaj enverŝis ne multe sed sufiĉe, pro niaj laceco kaj stomaka plenvakuo, por gi-
85