LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
dojn ŝi ne hezitis atribui al si kun kontentiĝo, kaj nur kun pudorsento ilin poste
allasis inter la materialoj al la finkompilisto de la romano. Rilate la taglibron
ŝi feliĉis konstatigi, ke liaj registritaj rimarkoj kiam estas facile kaj komunikiĝante
kompreneblaj ili ne estas leĝeraj, nome ne senaj je subtila enhavo,
kaj kiam ili postulas pli da atento tio okazas pro densigo de pensaĵoj.
Iun tagon Ĝino, je la kutima horo, ne supreniris al la supra etaĝo. Laŭakorde,
kiam neantaŭvidita malhelpo malebligas la ĉiutagan renkontiĝon, du telefontriloj
avizas, ke la rakontada kunsido prokrastiĝas je unu tago, male unu telefontrilo
signalas baldaŭan alvenon. Tiun merkredan matenon Ĝino ne signalis
ion ajn okazotan. Tiam la “notaria” esperantista kunlaboranto, venkinte hezitojn,
subenkuris, frapis. Neniu respondo. Oni sciis, ke Albina la matenon aktivadis
en sia volontulejo ĉe siaj pormalavantaguloj de Cottolengo (Kotolengo).
Post dek minutoj la kundomano, superinte la kromajn hezitojn, provis telefonkontakton
sed senrezulte, kaj refrapis ĉe la pordo, kaj rememoris, ke inter
la ŝlosiloj de sia ŝlosilujo kuŝas ankaŭ tiu de la apartamento de sia amiko. Li
kuris malfermi, timante ion gravan, puŝis la internajn pordojn, eĉ tiun dormoĉambran:
la amiko surlite, littukstringanta la manon kaj sternitaj la brakojn kaj
vitraj la okulojn, kuŝas en la malstimulita pozicio kvazaŭ poze. La alvokoj
akompanas la mantuŝojn sur la frunto: la korpo ankoraŭ varmas. Tamen la alarmo
kaj la rapidhelpo nenion povis. Albina, haste revenigita, apenaŭ travidis, inter
flustritaj bedaŭro-komentoj, sian viron en ambulanco, eble jam mortan, eble
mortantan; en malsanulejo lin trovis jam mortintan.
Ĝino mortis, subite, dumdorme aŭ unuavekiĝe, eble helppetis, eble ne konsciis
sian alvenantan sorton, eble eĉ la tempo adresigi sian spiriton al Dio mankis
al li. La manoj stringis littukrandojn kvazaŭ serĉantaj helpan apogilon aŭ distrigilon
el doloro. Tiuj littukrandoj eble devus esti mi, bedaŭros Albina.
Ĝino estis vojaĝanta kun enviebla bona farto kaj intelekta lucido tra la sepdeksepa
jaro. Fulma infarkto fortranĉis eĉ liajn dolorajn rememorojn al kiuj li
estis tiom alforĝita, kaj certe enmetis lin en la daŭre volitan ĝojon.
Restis, kaj restos eble kelkatempe, pri li etaj memoraĵoj, krom la jenaj
(bonŝance!) skribitaj, intense amataj kaj mense pludaŭrigataj ĉe lia kunulino,
kaj ŝatataj ĉe iuj aliaj, eble tro malfrue informitaj pri lia forpaso.
Albina, senaĝa maljunulino, intence dissemis al siaj kaj liaj intimuloj, ke li,
post la foriĝo de Elvira, sukcesis venki deprimiĝon kaj ankoraŭ vivi plane kaj
cele, sed intime tiu memoro jam fariĝis konstanta dolĉa borilo. Ĝino por ŝi estis
prizorgebla sed ne bezona je prizorgoj: ŝi ideale vartis precipe sian kreaĵon!
Ŝia vivo: semajnaj du florbukedoj kaj preĝejo kaj volontulejo.
425