LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Mi prononcas, klopodante aspekti senĝene, la ŝablonajn senespere elbuŝigeblajn
vortojn Kion havas mi por fari kun vi?, sen vorttordiĝoj ili bojeske ordonis,
ke mi montru aŭ deŝiru la kopion de la papera mendilo kaj iu apudigas
sian muzelaĉon al mia fronto dum liaj manoj ekstringas peze mian kolon kaj
liaj piedoj tretas pintojn de la miaj provante min faligi dorsen. La tria homo
dume trovas mian varspecimenaron kaj ĝin dismetas surstrate kaj traserĉas la
kajeran mendilon subskribitan de la kliento (sen tiu subskribo takseblas sengarantia
la mendo); ĝin ne trovante, ĉar mi tenas ĉiam brustopoŝe subskribitajn
dokumentojn, ili fie min mokgestas dum unu komencas min piedbati. Bonŝance
ili ne trovas la enkasitan monon, jam perbankserve senditan al la firmao. La
malmultaj paŝantoj la aranĝaĉon ne notas, neniom helpas.
Forlasante la aŭton al necerta destino, mi per ektirego liberigas miajn brakojn
kaj deiĝas el iliaj manoj kaj forhastas al proksima domegpordo kiun oni
miabonŝance lasis malŝlosita: sed, enirinte, kure kaj minace postsekvata, mi
ne sukcesas ĝin fermi miaŝultre, tial mi estas enpuŝata suprenkuri la ŝtuparon,
unu du tri etaĝoj, pordoj rigide riglitaj, neniu aŭdas miajn helpalvokajn kriojn
plenspire elgorĝiĝantajn; miabonŝance en la fina momento, ekzakte en la lasta
ŝtuparplaceto, pordo malfermiĝas el kiu eliras sinjorino, kiun mi malagrable
kaj senparole retropuŝas englitante kun ŝi en ŝian domon kaj puŝŝlosante
malantaŭŝultre la pordon kaj ĝin kojnante per okazaj umaĵoj kaj blokante manilon.
Ŝanca elsavo! La malvidiĝo, momente alvokata dumkure, nun vere
efektiviĝas! Senspire mi ĉarpentas motivojn de mia konduto al la terurita, eble
kvindekjara, loĝmastrino perforte enpelita en sian hejmon: la pordo fermiĝas
retopuŝante el la embrazuro piedon de persekutanto. Mi laŭtvoĉe ŝin altrudece
petas, ke ŝi telefonu al la karabenistoj: ŝi fakte tremante ekdiskas, laŭtvoĉe kuraĝigita
de mi, sur la sonorilprovizita telefonklavaro; sed ne sukcesante kombini
la ĝustajn klavojn, tiam ŝi ekŝajnigas interparoli. La du postkurantoj ekflamigante
sian koleron elkraĉis venĝon kontraŭ la dommastrino kaj furioze batante,
piede kaj mane kaj tutkorpe, kontraŭ la pordo, sur kies malantaŭo mi haste
apogis la tutan pezon de mia korpo… Fine La bruigita telefonklikado, de
miaj fingroj por timigi plurfoje refarita kun despera voko, konsilas al la persekutantoj
retiriĝi el la interŝtuparo. El la rigardilo mi observas ilin ekmoviĝantaj
rapide al la malsupraj ŝtupoj; kaj vidas ankaŭ la eksteran manilon, surpavime
rompita.
Post longaj, neekskluzive fizikaj, enspiroj/elspiroj, trafenestre mi vidas mian
aŭton okupanta la stratcentron kun la pordoj malfermitaj. Reakirinte kuraĝon
kaj singarde desuprinte tra la ses etaĝoj, mi decidas koincidigi mian aperon sur la
314