LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
oportunaj konversacioj kaj per leteroj kun alcelaj invitoj kaj instigoj. Nepris
evidentigi, ke marksismo bataladas religion ĝis ties detruo kaj ke religio ne estis
eltrovita kaj inokulita por profitigi gravulojn kaj riĉulojn. Estis granda lukto,
foje kun dialektikaj ruzecoj. Por ke tiuj ĉi fondiĝu sur pravaj bazoj, la profesoroj
pri filozofio anticipis diversajn studobjektojn por tuj alveni al la bezonata
studo pri historia kaj dialektika materiismo, pri ĝiaj fundamentoj senfundamente
supozigitaj sciencaj. Se al ni facilis repuŝi tiujn teoriojn, malfacilis, kaj
suferigis, dispeli en la nenion la prematan krion de doloro de la proletoj, pro
kies senhaltaj avantaĝoj oni inventis tian filozofion. Tiu dolorkrio ŝajnis modliĝe
deveni el la Evangelio mem, el la parabolo de la bona Samariano helpanta la
forlasitan vunditon. Jen la nova misio por la modernaj klerikoj, socie engaĝiĝantaj:
grundigi medion taŭgan por superi tiujn maljustaĵojn kaj samtempe rifuzi
la neadon pri la ekzisto de Dio kaj pri la dieco de Kristo.
Komenciĝis rapidaj studkursoj pri la Socialaj Enciklikoj, la “Rerum Novarum”
de Leono la XIII liverita sojle de deknaŭa jarcento, kaj la “Quadragesimo
anno” de Pio la XI kaj la radiomesaĝoj de Pio la XII. La problemo estis
kiel transmeti tiujn doktrinojn al la laboristoj kaj kamparanoj. Pri tio, ĉiu serĉis
sian vojon kaj nemalofte spertis sian... neĉiaman sukceson!
Aperis ĉiam pli klare, ke la laŭtradicie planitaj klerikaj kaĝstato kaj separateco
el la mondo jam proponitaj kaj ankoraŭfoje duonaltruditaj de malfruantaj
edukantoj, ludis kontraŭ al la novaj sociaj celoj. Stari, ĉirkaŭzonite la lumbojn
per la devo kaj devontigo defendi la kristanajn valorojn, kaj klostre resti, okupite
la menson nur per devotaĵoj, evidente kontrastas.
La devo/tasko interveni koliziis kun, fakte, ĉiuspecaj limoj kaj kuspiĝoj. Tial
la inteligentaj energioj alfrontis tiujn baraĵojn.
En tiu etoso, ne pasis monato, ke kelka klerikeja gasto foriru al la retrovita
mondo aŭ al la perdiĝo de sia vokiĝo, laŭ la plurobla vidpunktaro.
Tiu kunvivada kaj socialema klimato kondukis min refari pri mi novan juĝon.
Kiam malaperis, kaj abrupte, en nenion kunulo kunvivinta ĝis tiam komunece
kaj montrinta la samajn celojn kaj socipolitikan vidpunkton, al la surprizo
plektiĝis, en mi, ankaŭ sento de ofendiĝo kaj stranga desaponto pli pro lia
silento ol pro la definitiva forigo de amiko. Kial mia kunfratulo sin perme -
sis min malfajne forlasi, malestimante mian eventualan konsilon? Kial ne konfidis
al mi siajn animŝanĝiĝojn? Kial li min ne riĉigis je sia sperto, kiun mi
multe bezonas? Ŝajnis, ke al mi forfuĝis mondoparto, kiun apenaŭ iom pliantaŭe
mi povis profiti laŭ mia bezono.
Alifojon sin eklipsis por ĉiam iu kiu jam novicis kun mi, fratulo Tranquilli-
156