II ULUSLARARASI ÇOCUK VE GENÇLİK EDEBİYATI SEMPOZYUMU

görevidir. Bu nedenle, Necef kendi yanlışını göremiyor, ondan nefret ettiğini söyleyen oğlunun
terbiyesizliyini düşünüyor, onu ruhu hakarete uğramış bir insan olarak değil, babaya karşı gelen
oğul olarak kabul ediyor.
Orhan'ın sınıf arkadaşı, hem de sevgilisi Reyhan da onu babasız büyütmüş, dansözlük sanatına
göre toplumun ayıplatığı annesiyle anlaşmazlık yaşıyor.Onun annesi Melekle sohbeti kendi
konusu için Orhanın babası ile konuşmasından pek farklı değildir.
Melek. Lanet olsun. Sen onu tanıyormusun? Babası bizi parayla satın alır. Kimin kızı olduğunu
sakın unutma! Sen dansöz Meleğin kızısın.
Reyhan. (Ağlıyor). Benim suçum nedir, Anne!
Melek. Onu mülteci babandan sor, beni hamile bırakıp ilim-ilim kaybolan, kaçkın babandan.
Reyhan. O da benim suçum değildir.
Melek. Aslında hiç kimsenin ne suçu, ne de günahı var, herkes tanrının çizdiği kaderini yaşıyor.
Bu da bizim kaderimiz. (Reyhanı sarılmak istiyor).
Reyhan. Bana Dokunma! (Sırtı Meleğe bakıyor).
Melek. Ne yapalım, annene arkanı dön, ama o dönmiyecek anne - babasına sırtını. O, milyonları
bırakıp seni tercih etmiyecek, yetimhaneden çıkmış, babasız-annesiz Meleğin kızına kocalık
yapıyacak. (Ali Əmirli Hasarın o yüzü. Bakü, 2010, s. 174)
Ali Emirli bu eserde nöt ediyor ki, çocuklarla ebeveynler arasındaki anlaşılmazlığın başlıca
nedeni anne, babaların çocuklarını şahsiyet olarak kabul edememesidir. Onların gözünde
evlatları küçük çocuklrdır. Onlar kesinlikle farkında deyillər ki, bu çocukların haysiyeti var,
ona dokunabilirler, yaralaya bilirler. Bu nedenle Sakine kendi kızı Nazanı sınıf arkadaşlarına
verdiği söze ters çıkmaya mecbur ediyorken, yalnız kendinin Katibe öyretmenle olan ilişkisine
sayğı duyar. Onun hiç aklından da geçmiyor ki, kızı Nazanın da sınıf arkadaşları ile ilişkileri
var, o, arkadaşlarının saygısını kayb etmemeli, toplum içerisinde kendini kabul etdirmelidir.
Annesinin bir şahsiyet olarak kabul etmediği Naza arkadaşları arasında rezil olmaktansa ölümü
tercih ediyor.
Kızı Nazanı intihar masasına tevşiş eden Sakine, oğlu Orhanda kendisine karşı nefret hissi
doğruan Necef karakterleri aracılığıyla yazar anne babaların evladına karşı bencil, egoist tavrını
kınıyor. Şundan dolayı baba ile çocuk bir çatı altında yaşamalarına rağmen uzak düşüyorlar. Ali
Emirli kendi kahramanlarının kaderi örneği gösteriyor ki, ebeveynlerin en büyük hatası ordan
başlıyor ki, onlar çocuklarını tanımıyorlar, aslında onların kim olduklarından habersizdirler. Bu
nedenle Sakine için intihar etmeye mecbur kalan kızı, Necef için sıradan bir dansözün kızına
aşık olan oğlu beklenmedik bir durumdur.
Bu çocuklar bu anlaşılmazlığı, bu yabancılığı sadece doğub-büyüdüyü ailelerinde değil, hem de
okulda yaşıyorlar. Onlar ebeveynleri için ekmek verip yetiştirip ilettiği, bu yüzden tabi biriylerse,
öğretmenleri için de puanı , bu nedenle söz hakı onun elinde olan biridirler. Onlarla bu tür
tavır Lale gibi bazı gençlerde umutsuzluk, Marlen gibi bazılarında itaat, Orhan gibi bazılarında
isyankarlık yaratır.
“Ben seni seviyorum” eserin toplumda şahsiyetin oluşum sürecini yansıtyor. Biz piyesin
sahnelerinde ortamın çocuk psikolojisine taşıdığı etkilerin onun karakterinde bıraktığı izleri
görüyoruz. Katibe öğretmen kibilerinin kendini beyenmesyle Sabah öğretmen kibilerinin
onurunun yüze çıkdığı bir mekanda olan bu çocuklar gerçek karakterlerini de öyle o noktada
ortaya koyurlar.
Hatta büyüklerin yapamadıklarını bu coçuklar yapıyorlar; iyi ile kötü arasında doğru tercih
ediyorlar. Katibe öğretmene karşı koymaya kendilerinde cesaret buluyor, hastalığın getirdiği
ağır deneme karşısında kalan Sabah öğretmene manevi destek oluyorlar. Eserin sonunda tüm
sınıfın haykırdığı “Ben Sabahı seviyorum” kelimeleri Katibe öğretmene gibilere en büyük sitem
oluyor.
238 II. Uluslararası Çocuk ve Gençlik Edebiyatı Sempozyumu