II ULUSLARARASI ÇOCUK VE GENÇLİK EDEBİYATI SEMPOZYUMU

ı. Salih bebek, ağlama gücünü yitirmiş, yalnızca soluk alıp veriyordu. Nemik sık sık onun karnının gurultularını
ve çıkardığı kokuları duyuyordu...
Güneş şehirden yana devrildiğinde Salih’in soluklanması tükendi. Ölmeden gözlerini iri iri açmış,
hırıldayarak son kez soluk almıştı.
Nemik kolları kopacak hale geldiği halde, yine de tek bir sineği kondurmadı bebeğe. Salih2in sarı
rengi giderek esmerleşti, soluğu kesildiği halde göz kapağı bir-iki seğirdi. Sonra ailesinin üyeleri teker
teker gelmeye başladılar…
Annesi, tarım araçlarını omzuna vurmuş geldi. Nemik’in, annesinin gözüne girebilmek için hızlı
hızlı salladığı örtüye hiç aldırış etmeyerek bebeğe baktı, sonra yorgun bedeninden umulmayacak bir
çığlık koyverdi:
‘Uyy yavrum!..”
Nemik, iyice telaşa kapılıp daha hızlı, daha hızlı salladı örtüyü.
Annesi, ölü bebeği göğsüne bastırdığı halde, o şaşkın şaşkın boşluğu yellemekteydi. Babası çığlığı
duyup koşarak geldi.
Birden bütün aile, yere serilmiş çocuklar, hep birlikte ağlayıp bağrışmaya koyuldular.
Nemik, sanki suçluymuş gibi korkuyla büzülüp kalmıştı. Ya birden bu acılı anne-baba ve kardeşleri
üzerine yürüyüp bebeklerini öldürmekten onu sorumlu tutup dövselerdi? Ürkek yüreciği pır pır atıyordu.
İlk kez bir ölüm görmüştü. Oysa çevrelerinde her bebek ölümünden sonra, ‘Oh ne güzel, günahlara girmeden
melek oldu, göklere uçtu, ah cennette bize de bir yer ayırsa’ diye konuşulurdu. O da ölümü mutlu
bir olay diye düşünmüştü hep. Hatta defalarca yalnız kaldığında yere yatmış, gözlerini yummuş, soluğunu
tutarak ölmeye çalışmıştı. Olağaüstü güzel bir şeydi ölmek; sessizliğin tadına varıyor, kapalı gözlerinin
karanlığında, bembeyaz giysili melek anne babalar koluna giriyorlar, kollarına kuş kanarları takılıyor ve
masmavi göklere uçmaya başlanıyordu…
Peki şimdi bebek Salih’in ardından niye bağrışıp ağlıyorlardı? Annesi saçlarını yoluyor, Gülizar’la
Emiş Ablası dizlerine vuruyorlardı. Ağabeyi Mustafa ile kardeşi Memet de bu gürültüye uçsuz
bucaksız ovada var güçleriyle bağırarak katılıyorlardı. Sonunda komşu tarlalardan yaşlıca bir kadın, iki
büklüm, geldi, olayı öğrenince bile bir edayla,
‘Günahtır günah, bağrışıp çağrışmayın, Allah verdi, Allah aldı, gücüne gider, melek oldu göklere
uçtu, ne güzel’ dedi.
Bütün aile bu bilinen sözleri bekliyormuş gibi hemencecik bağrışmaları kesti…
Annesi bir süre sonra yeni bebeği doğurdu: Oğlandı. Babası, ölen bebeğin ömrü onun olur inanışıyla
yeni doğan bebeğe ölen Salih’in adını verdi.”
Beyaz Ölüm
“Aradan üç gün geçtikten sonra polisten bir telefon geldi. Babamı arıyorlardı. Babam telefonda
kısa bir konuşma yaptı, morali bozulmuştu. Annem merakla babama ne olduğunu sordu. Babamın gözleri
yaşlarla dolmuştu. Çok üzgün görülüyordu. Annemin ısrarları üzerine:
- Yüksek dozda uyuşturucudan ölen bir genç kızın cesedini bulmuşlar, dedi. Bakmamı istiyorlar.
Ben biraz sonra gelirim.
Babam telaş içinde evden çıkarken, annem hıçkıra hıçıkıra ağlıyordu.
Babam gittikten sonra abim annemi teselli etmeye başladı. Bense ilk defa adını duyduğum uyuşturucunun
ne olduğunu bile bilmiyordum. Bir saat sonra babam geri geldi. Ağzını bıçak açmıyordu. Anlaşılan
ablam ölmüştü.
Annem babama soru soruyor, hem de yavrusunu kaybetmenin acısıyla gözlerinden yaşlar akıyordu.
Evet, ablam ölmüştü, o artık yoktu. Bir daha gelmeyecekti. Hepimiz de son derece üzgündük. Ablam
yanlış arkadaş seçiminin sonucu hayatından oldu. Hayatının baharında bu dünyadan ayrıldı… Şimdi ben
ölen ablamın yaşlarındayım…”
II. Uluslararası Çocuk ve Gençlik Edebiyatı Sempozyumu 691