II ULUSLARARASI ÇOCUK VE GENÇLİK EDEBİYATI SEMPOZYUMU

“Mehmet yeniden ağlamaya başladı. Şimdi Ali’yi ve Mehmet’i ne kadar sevdiğimi anlıyordum.
Ali’yi bir daha göremeyeceğimi anlayınca duyduğum derin acıdan neredeyse bütün yapraklarımı döküp
sonsuza dek tomurcuksuz ve kuru kalacaktım.”(Behrengi,2015: 49)
“Artık köyde daha fazla kalamam. Nereye gitsem gözümün önüne Ali’nin yüzü geliyor, içim sızlıyor.
Dağa gittiğimde, keçiyi tepeye çıkardığımda, köpeğin başını okşadığımda, tezek çiğnediğimde, tarlalarda
ötekilerle birlikte çekirge ve kertenkele yakaladığımda, saman kestiğimde, çatıların üzerinde yürüdüğümde
hep önümde Ali’nin yüzü var. Sanki bana sesleniyormuş gibi geliyor: Mehmet!.. Mehmet!..
Şeftali Ağacı. Onun seslenişine dayanamıyorum. Kente, amcamın yanına, bakkal çırağı olmaya gidiyorum.
Ali’nin sağ kalması için ne yapmam gerekirdi bilmiyorum. Onun gibi birden ölmemek için ben ne
yapmalıyım, bilmiyorum. Küçüğüm daha. Çok az şey anlıyorum.” (Behrengi,2015: 49)
Dedem Bir Kiraz Ağacı
“Birgün yuvadan döndüğümde, evde ne annem ne babam vardı; beni Luigi Dede’mle babaannem
karşıladılar. Ciddi bir yüz ifadesiyle bana, anneannemin uzun bir yolculuğa çıktığını, onu bir daha göremeyeceğimi
söylediler.
‘Ne demek yolculuğa çıktı!’ diye bağırdım. ‘Peki ama, neden bana söylemedi, neden bana hoşça
kal demedi?.. Ya Alfosina, o şimdi ne yapacak?’ (Alfosina Anneanne’nin kazıdır.A.N)
Kendimi ihanete uğramış gibi hissediyordum ve anneannemin bu davranışı karşısında öyle hayal
kırıklığına uğramıştım ki, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Bunun üzerine, babaannem beni kucağına
aldı ve bana anneannemin gökyüzüne yaptığı yolculuktan söz etti, benim oraya gidemeyeceğimi söyledi.
‘Uçakla mı gitti?’ diye sordum; çünkü annem ve babamla bir uçak yolculuğu yapmıştık, çok hoşuma
gitmişti.
‘Hayır, uçakla değil. Anneannen öldü.”
Böylece ölmenin gökyüzüne uçaksız bir yolculuk yapmak olduğunu öğrenmiştim. Bu yolculukta ne
kazlara ne çocuklara yer vardı.
Cenaze günü işler daha da karmaşıklaştı, çünkü birisi bana çiçeklerle kaplı tahta sandığın içinde
anneannemin olduğunu ve onu mezarlığa götüreceklerini söylemişti. Eğer gerçekten o sandığın içindeyse,
anneannem gökyüzünde olamazdı; bana yalan söylenmişti!
Bağırmaya başladım:
‘İnanmıyorum! Hepiniz yalancısınız! Anneannemi görmek istiyorum!’
O kadar çok bağırmıştım ki, herkes korktu, çünkü bir türlü beni sakinleştirmeyi başaramıyorlardı.
Ottaviano Dede’m yanıma gelip şöyle dedi:
‘Anneanneni göremeyiz, ama o aslında hiçbir yere gitmedi, biliyor musun? Yerine Alfosina’yı bıraktığını
söyledi ve onun yokluğunu hissettirmememiz için, Alfosina’ya çok iyi bakmamızı istedi.’
Dedeme baktığımda çok rahatlamıştım.
‘Tam olarak öyle mi dedi?’
‘Evet. Hem de sana selam söylememi ve bşir öpücük vermemi söyledi.’
‘Peki ne zaman dönecek?’
Dedem omuz silkip yanımdan uzaklaştı. Döndüğünde, kucağında Alfosina vardı ve mezarlığa kadar
tabutu onunla takip etti. Herkes ona bakıyordu, ama dedem kimseye bakmıyordu. Benim elimden
tuttu; sık sık eğilip, başıyla kendisini onaylayan Alfosina’ya bir şeyler fısıldayıp durdu.
O an emin oldum ki, anneannemle konuşuyordu.”(Nanetti, 2014:30-32)
Nemik ile Onbaşı
“Annesi iki kardeş daha getirdi dünyaya. İki oğlan çocuğu… Ancak Memet’ten sonra doğanı, büyüklerin
söylediğine göre, bir buçuk yaşında melek oldu, göklere uçtu gitti. Salih demişlerdi adına.
Nemik bütün ayrıntıları ile anımsıyordu: korkunç bir ishale yakalanmıştı. Yaz günüydü. Alıç ağacının
altında sağlıksız soluklanıyordu Salih. Dayanılmaz bir koku sarmıştı çevreyi. Küçük Nemik, bebeğin
başında saldırgan karasinek ordusuna karşı kahramanca bir savaş veriyor, var gücüyle kovuyordu onla-
690 II. Uluslararası Çocuk ve Gençlik Edebiyatı Sempozyumu