II ULUSLARARASI ÇOCUK VE GENÇLİK EDEBİYATI SEMPOZYUMU

Beyaz Ölüm adlı eser Adil ve Neriman Karagöz tarafından kaleme alınmış olup eseri resimleyenin
kim olduğu ile ilgili bir bilgi verilmemiştir.
Eserlerde Ölüm ile İlişkili İfadeler ve Ölen Kahramanlar
Bir Şeftali Bin Şeftali
Ölen Kişi: Ali (çocuk kahraman)
Ölüm ile ilgili ifadeler: gitti, bıraktı, çaresiz, mezar, derin acı, içim sızlıyor, dayanamıyorum...
Dedem Bir Kiraz Ağacı
Ölen Kişi: Anneanne ve Babaanne
Ölüm ile ilgili ifadeler: uzun bir yolculuğa çıktı, ihanet, hayal kırıklığı, hıçkıra hıçkıra
ağlamaya başladım, gökyüzüne yaptığı yolculuk, cenaze, çiçeklerle kaplı sandık, tabut...
Nemik ile Onbaşı
Ölen Kişi: Salih (bebek), Nemik (engelli çocuk kahraman)
Ölüm ile ilgili ifadeler: melek oldu, göklere uçtu gitti, soluklanması tükendi, çığlık, ağlama,
bağrışma, telaş, suçlu, korku, günah, cennet...
Beyaz Ölüm
Ölen Kişi: Abla (genç kız)
Ölüm ile ilgili ifadeler: morali bozulmuştu, gözleri yaşlarla dolmuştu, çok üzgün, hıçkıra
hıçkıra ağlıyordu, teselli etmeye çalıştı, yavrusunu kaybetmenin acısıyla, ablam ölmüştü, o artık
yoktu, bir daha gelmeyecekti, hayatının baharında, yüksek dozda uyuşturucudan ölen bir genç
kızın cesedi...
Eserlerde Ölüm Konusunun İşlendiği Bölümler
Bir vaka olarak ölümün yaşandığı, üzerine konuşulduğu ve bu vakaya karşı tepkilerin dile
getirildiği sahneler aşağıda verilmiştir. Bu araştırmadan istifade edeceklerin berrak bir fikir sahibi
olabilmesi için araştırmanın hacminin verdiği imkan dahilinde ayrıntılı alıntı yapılmıştır.
Alıntıların ardından incelemeye geçilmiştir.
Bir Şeftali Bin Şeftali
“Benim güzel şeftalim. Ne oldu biliyor musun? Bugün niye yalnız geldiğimi bir bilsen. Bilmediğinin
farkındayım. Ali öldü. Bir yılan ısırdı onu… Kocakarı Muncuk bütün gece ona baktı, ama bir işe yaradığını
sanmıyorum. Ali’nin babasıyla çıkıp dağlardan, bozkırdan kadının istediği bütün şifalı otları
topladık, ama Ali iyileşmedi. Zavallı Ali!.. Niye gidip beni böyle bir başına bıraktın?
Günler önce ben köye geri dönerken tepenin üstünde buluştuk. Geçen yıl yaptığımız gibi bir yılan
yakalayıp senin toprağını beslemee karar vermiştik. Yılanlar Vadisi’ne gittik. Yılanlar Vadisinde düşünemeyeceğin
kadar çok yılan var. Vadinin bir tarafında bütünüyle kayalardan oluşmuş bir dağ var. Öyle
tek bir kaya değil ama. Yok. Daha çok, gökyüzünden yağmış irili ufaklı kayaların üst üste yığılıp bir yığın
oluşturduklarını düşün. Yılanlar kayaların arasında yuva yapmışlar, ısınmak için dışarı çıkıyorlar…
Ali’yle birlikte dağın eteğindeki kayalara baktık, sana tombul bir yılan bulmak için sopalarımızı deliklere
soktuk. Yarı çıplaktık. Benim üzerimde yalnızca pantolonum vardı. Sırtım o kadar ısınmıştı ki üzerinde
yumurta pişirebilirdin. Kayadan kayaya atlıyorduk ki birden Ali’nin ayağı kaydı, arkaya devrildi, bütün
vadiyi acıyla dolduran bir çığlık attı. Bir yılanın kıvrılıp yattığı bir kayanın üzerine sırtüstü düşmüştü.
Yeniden bağırdı, yere kaydı. Yılanın bir daha sokmasına fırsat vermedim. Kafasının köküne, sonra karnına,
sonra yeniden kafasına vurdum. Midesinde iki fare bir de kırlangıç vardı. Ali kendinden geçmişti.
Sopası kimbilir nereye düşmüştü. Yılanın ısırdığı yer kızardı. Yılan kolunu ya da bacağını ısırmış olsaydı
ne yapacağımı biliyordum. Ama sırtının tam ortasına ne yapabilirdim? Çaresizdim. Ali’yi sırtlanıp köye
taşıdım. Sabah, mezarının başındayken Kocakarı Muncuk, anneme, Ali’yi daha çabuk getirseydim ölmeyeceğini
söylüyordu. Ama daha hızlı nasıl getirebilirdim? Şeftali Ağacı, sen de biliyorsun, Ali benden
daha ağır. Bir eşeğim olsaydı da yine de yavaş gelseydim, o zaman Kocakarı Muncuk bunun benim suçum
olduğunu söylemekte haklı olurdu. Ama ben ne yapabilirdim ki…” (Behrengi,2015: 47-48)
II. Uluslararası Çocuk ve Gençlik Edebiyatı Sempozyumu 689