II ULUSLARARASI ÇOCUK VE GENÇLİK EDEBİYATI SEMPOZYUMU

Hikâyedeki ütopik unsurlardan birisi de ev sayısının kırkla sınırlandırılmasıyla ilgilidir.
Bu durum ütopyalarda nüfusun kontrol altında tutulmasını akla getirir. Adadaki yetişkin sayısı
çocuk sayısından fazladır. Aslında adada yaşayanların çocukları vardır; fakat onlar teknolojiden
uzak Son Ada’da yaşamak istemedikleri için adaya uğramazlar. Çocuk sayısının az olmasının
sebeplerinden biri de adada okulun olmayışıdır. Başkan’ın adaya yerleşmesiyle çocuk sayısı
dörde çıkar. Adadaki kötü gidişata dur diyen ve doğayla bir bütün oluşturduklarını hiçbir zaman
unutmayan çocuklardır. Başkan’ın ve torunlarının dilsiz ve kambur diye ötekileştirdiği çocuk
sayesinde insanlar yaptıkları hataların farkına varırlar. Anlatıcı çocuk da her zaman doğaya
verilen zararlara karşı çıkar ama ona ve diğerlerine, hayvanların kendi aralarında fark gözetmeksizin
yaşayabildiklerini gösteren dilsiz çocuktur. Martı yumurtaları tavuklar sayesinde can
bulur. Böylece farklılıkların birlikte yaşamaya engel olmadığı insanlara gösterilmiş olur.
SONUÇ
Son Ada’nın Çocukları hikâyesinde insanı merkeze koyan doğa yaklaşımının tüm canlılar
için nasıl bir tehdit oluşturduğuna dair farkındalık yaratılır. Doğanın ve insanın bir bütün olarak
düşünülmesi gerektiği vurgulanır. Doğaya faydacı yaklaşmayan çocuklar sayesinde olması
muhtemel çok daha büyük felaketlerin eşiğinden dönülür. Karşıtlıkları oluşturan canlı, insandır.
İnsan müdahalesi holistik yapıyı alt üst eder. Yaşamsal gereksinimler dışında insanın, doğayı
tahrip etmeye, biyolojik çeşitliliği azaltmaya hakkı yoktur. Ekolojik sistem içinde her şey birbiriyle
ilişkilidir ve her ne sebeple olursa olsun insanın kendini bu sistemin efendisi ilân ederek
istediği ölçüde doğayı sömürmesi kabul edilemez.
Çocukların henüz kaybetmediği çevre bilinci, yetişkinlerde de bu bilincin yeniden uyandırılmasına
yardımcı olmuştur. Ekofeministler insanın bu bilinçle var olduğunu düşünürler.
İnsanın içinde bulunduğu şartlar zamanla çevre bilincini kaybetmelerine yol açar. Düzene uyma
zorunluluğunu tecrübe edemeyen çocuklar varoluşla getirildiği düşünülen bütünlük anlayışını
henüz kaybetmemişlerdir. Bu nedenle çocuklardaki çevre bilincinin korunup geliştirilmesi için
yapılan çalışmalarda doğa yazınını ayrı bir yere koymak gerekir. İnsan kaynaklı çevre tahribinin
tüm canlıların yaşamını tehdit ettiği günümüzde, Son Ada’nın Çocukları hikâyesi, bu tehdidi
vurgulaması sebebiyle çocuk edebiyatı ve ekofeminist kuram açısından önemli bir eserdir.
KAYNAKÇA
Berktay, Fatma (1996), “Ekofeminizm ya da Yüreğin İyimserliği”, Kadın Araştırmaları Dergisi,
S.4, s. 73-76.
Dağ, Necla (2013), “İktidar Mücadeleleri ve İnsan Hayatına Müdahaleleri Bakımından İki Başkan
Karakterinin Karşılaştırılması”, Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, S.1, s. 132-148.
Demir, G. Yavuz (2015), Sosyal Bir Fenomen Olarak Dilin Belirsizliği, İthaki Yayınları, İstanbul.
Livaneli, Ö. Zülfü (2015) Son Ada’nın Çocukları, Doğan Egmont Yayınları, İstanbul.
Opperman, Serpil (2009) “Ekoeleştiri”, http:// www.pen.org.tr/files/GreenPEn
Opperman, Serpil (2006) “Doğa Yazınında Beden Politikası”, Littera Edebiyat Yazıları.
Tamkoç, Günseli (1996), “Ekofeminizmin Amaçları”, Kadın Araştırmaları Dergisi, S.4, s. 77-84.
372 II. Uluslararası Çocuk ve Gençlik Edebiyatı Sempozyumu