sempozyum_bildiri_kitabi

eylemlerimizin buyruklarını kendimiz yaratmamızdır” ilkesini ahlak teorisi için bir dayanak noktası
olarak kullanır. Ona göre, insan özgürlüğü ahlaki zorunluluğun kaynağıdır. Özgürlüğün yüklerinden
kaçmaktansa onları tamamıyla kabul ederek özgürlüğümüzün farkına varmalıyız. 18 Özgürlüğümüz
ancak ötekiye bağlılıktan kurtulursa gerçek anlamını bulabilecektir.
Beauvoir başlangıçta, öteki’nin varlığını Sartre’da olduğu gibi kendi varoluşu için bir tehdit olarak
görmektedir. Özgürlüğü bireyci yorumlayan ve ötekileri, insanın kendi planına göre eylemesinden
başka hiçbir şey olmayan özgürlüğün önünde engel olarak gören Beauvoir’ın savaş deneyimlerinin
ardından öteki’ye ilişkin görüşleri değişmiştir ve İkinci Dünya Savaşı’nın çıkmasıyla özgürlük kavramını
yeniden tanımlaması gerekmiştir. Zira ona göre teklerin özgürlüğü artık kendisini
gerçekleştirememektedir. Kendisini mutlak olarak gören “ben”, dış durumlara bağlı hale gelmiştir.
Onu bu düşünceye götüren neden ise, Sartre’ın Eylül 1939’da askere alınması, 1940’da Almanlara esir
düşmesi ve ancak Mart 1941’de geri dönebilmesidir. Beauvoir, buradan hareketle savaş deneyimleri
sonucu ötekinin özgürlüğünü insan için bir tehdit olarak değil, kişinin kendi özgürlüğünü
gerçekleştirmesinin zorunlu bir koşulu olarak değerlendirmiştir. 19 Burada her insanın başka insanlar
için kaygılanması gibi ahlaki bir ödevi olduğu sonucu çıkabilir. Bu bağlamda varoluşçu ahlaka maddi
bir içerik sağlama kaygısı içinde olan Beauvoir, bu durumu şöyle ifade eder:
Bireycilikten kaçtığımı sandığım anda ona gömülü kalıyordum. Birey ancak başkasının
tanımasıyla insani bir boyut kazanır düşüncesindeydim; birlikte varoluş, her var olanın
aşması gereken bir tür aksaklık gibi görünüyor; bu kişi, yalnız olarak tasarısını kurmakla işe
başlayıp sonra topluluktan bunun geçerli kılınmasını istemelidir: gerçekte, doğumumdan
itibaren toplum beni sarıyor; onun bağrında ve onunla olan bağlantımla ben, kendi kendim
hakkında karar veriyorum. Öznelciliğim zorunlu olarak soyut düşüncelerimin hemen
hemen her türlü sonucunu gideren bir idealizmle birleşiyordu. 20
Bu noktada Fransa’da 1958 – 1972 yılları arasında yayımladığı otobiyografisinde ve anılarında
günbegün Fransa’nın işgalinde yaşadıklarını, II. Dünya Savaşı’nın vahşetini ve tarihi keşfetmesini şöyle
anlatır:
1939 ilkbaharı yaşamımda bir dönüm noktasına işaret eder. Bireyciliğimden, hümanizm
karşıtçılığımdan vazgeçtim. Bağımsızlığın değerini, dayanışmayı öğrendim… Tarih beni bir
daha bırakmamak üzere ele geçirdi. 21
Bu bağlamda öteki’nin ve tarihin etkisinin keşfedilmesi üzerinde durulması gerekmektedir. Çünkü
bunlar, alıntıdan da anlaşılacağı gibi Beauvoir’ın otobiyografisiyle birlikte kendi‐öteki ilişkisi
hakkındaki görüşlerini şekillendirmiştir. İlk olarak bu keşif, kendisine geçmişin ağırlığını görmesini
sağlamıştır. Yine bu keşif, kolektif tarihin ötekilerle gerçekleşebilen bir ihtiyaç olduğunu göstermiştir.
Sonrasında ise, ahlaki bir zorunluluk olarak ötekilerin şahitliğini kazanmak gerektiğini anlatmıştır. 22
Beauvoir kişisel tarihin de içinde olduğu bu kolektif tarihi oluşturmak için ötekilerle sürekli olarak
görüşmüştür. Özellikle kendisine otobiyografik malzeme sağlayan Zaza, Sartre, Sylvie Le Bon gibi
ayrıcalıklı ötekilerle özneler arası bir girişim olarak otobiyografik alan yaratmıştır. 23 Öteki için
otobiyografik alan inşasına Koşulların Gücü’nde yer verdiği Cezayir Savaşı’nda oluşturduğu Cezayirli
görünümlü temsil peşinde olan ve “durum”unu aşmaya çalışan Fransız kadın burjuvazisi örnek
verilebilir. Kendisi Fransız hükmünde biri olarak, Fransız askerler tarafından işkence ve tecavüz edilen
Cezayirli Djamila Bopacha gibi Cezayirli sömürge bir öznenin deneyimlerine asla sahip olamazken
öteki’nin deneyimleri için alan yaratarak tarihin açıklanmasını sağlamıştır. Dahası, Bopacha olayına ve
bu konuda adaleti sağlamak amacıyla failleri bulma kampanyasına katılmıştır. 24
Diğer taraftan Beauvoir, ahlaki zorunluluk olarak ötekilerin şahitliğini kazanmak konusuna
bakışıyla Sartre’dan ayrılır. Onun için kişinin kendi özgürlüğünün farkına varması ötekilerle aynı
yetenekte değildir, aslında ötekilerin özgürlüğü kendi özgürlüğümüzü korumuş olmak için gereklidir.
O, bu bağlamda Sartre düşüncesinde bir çelişkiyi fark eder. Ona göre “İnsan doğuştan özgürdür; özgür
olmayı istemek ahlaklı olmaktır, fakat her insan ahlaklı hareket etmeyebilir, bu yüzden tüm insanların