sempozyum_bildiri_kitabi

iyi geliyordu. Bu öfkeli şairi “efendim” diyerek yüceltiyor, belki de yüreğinde ailesinin ve özellikle de
babasının boşalttığı derin oyukları şefkat, saygı ve aşk karışımı bir merhemle dolduruyordu.
Muhterem şairin ülkesinde gördüğü hürmetten, bu büyük abidenin kendisinden 42 yaş küçük bir kız
çocuğuna danışmasından, ona tutkuyla bağlanmasından çok etkileniyordu.
Türkçe derslerine başlamıştı Lüsyen. Sevdiği adam hissesine düşeni “elimden gelmez” diye kabul
etmemişti. Şayet sıkışır da bir şey sorarsam aklım ermez, git hocalarına sor, derdi. Sevdiği adam onu
başından savuyordu. Ne zaman ki Lüsyen Hâmid’le muhatap olacak derecede dil öğrendiyse işte o
zaman Hâmid Lüsyen’le Türkçe konuşma lütfunu gösterdi. Hâmid, Lüsyen’e sana hoca değil, taşı
gediğine koyacak; her kelimenin yerinde kullanılıp kullanılmadığını anlatacak kimseler lazım derdi. Ev
birden Lüsyen’e sevdiği adamın dilini öğretecek hocalarla dolmuştu. Ali Ekrem(Namık Kemal’in oğlu) ,
Rıza Tevfik (Filozof Rıza) ve hocaların hocası Tevfik Fikret… Mevlevî, Bektaşî, Kadirî şeyhleri de
Lüsyen’le ilgilenme tenezzülünde bulunarak ona varlığından haberdar olmadığı ufuklar açtılar.
1914‐1918 yılları arası
1914 yazında Avrupa’da patlayan umumi harp Hâmid ve Lüsyen’nin hayatlarında faklı bir sayfa
araladı. Belçika topraklarının Almanlar tarafından işgal edildiğini bir ağustos akşamı öğrendi Lüsyen.
Her geçen gün memleketinden yeni zapt haberleri geliyordu. Ailesi, dostları, akrabaları, bahçesi,
köpeği yani ona ait olan her şey yerle bir oluyordu ve o memleketinden çok uzaktaydı. Hâmid ise
Lüsyen’in matemine hem üzülüyor hem de tahammül edemez tavırlar gösteriyordu. Sen Belçikalı
mısın, Türk müsün? diyerek Lüsyen’i daha da yaralıyordu. Bir süre sonra 1915’te Lüsyen’in yeni vatanı
Osmanlı da dünya harbine girdi. Babası ve kocasının vatanları birbirine karşı safta birbiriyle
savaşıyordu. Hem baba ocağından hem de yeni vatanından gelen haberlerle perişan olan Lüsyen,
kendini savaş mağdurları için hayır işlerine adadı. Osmanlı topraklarında kıtlık ve sefalet hüküm
sürüyordu. Bu durumda Lüsyen, birbiriyle ilgisiz de olsa birçok yere girip çıkıyor, zengin ahbapları
ziyaret ediyor; top top kumaşlar, eski elbiseler, şeker, sigara gibi malzemeler topluyordu ve ihtiyaç
sahiplerine ulaştırıyordu. Kasım 1917’de Rusya’da patlayan ihtilal her şeyi değiştirdi. İstanbul’da
sevinç gösterileri yaşanırken, Belçika’dan sürekli felaket haberleri geliyordu. Ülkede açlık tehlikesi de
baş göstermişti. Lüsyen’in aklı ailesindeydi. Hâmid’i Belçika’ya gitmek için zorluyordu. Hâmid
sonunda ısrara dayanamadı, gözlerindeki rahatsızlığı bahane ederek Avrupa’ya geçiş izni istedi.
Hâmid, Lüsyen’le önce Viyana’ya giderek gözünden tedavi oldu. Oradan özel izinle Belçika’ya geçtiler.
Harap olmuş bir Belçika buldu Lüsyen karşısında. Binlerce ev yıkılmıştı ve binlerce kayıp vardı. Lüsyen
gördükleri karşısında perişan olmuştu. Oysa Alman hayranı eşi Almanların yerli halka anlayışlı
davrandığı düşünüyordu. Lüsyen baba evini işgal edenlere karşı iltifatlar düzen eşine sitem etmedi.
1918 yılında Viyana’dan Peşte’ye kaçtılar. Buranın durumu daha beterdi. Lüsyen ve Hâmid Ritz
Oteli’nde aylarca mahsur kaldı. Burada birçok felaket yaşadılar. Makineli tüfek ateşine maruz kalıp
ölümün eşiğinden döndüler. Bunca felaketle başa çıkmaya çalışan Lüsyen bir de Hâmid’in türlü
çocukluklarıyla uğraşıyordu. İstanbul’a gitmek üzere yaptıkları girişimler sonuçsuz kalırken bavullarını
da kaybetmişler ve elbisesiz parasız kalmışlardı. Lüsyen Hâmid’e battaniyeden iç çamaşırı dikmişti.
Otel buz gibiydi. Banyo odasındaki kaplıca suyuyla ısınıyorlardı. Ancak onlar başlarına gelen her türlü
felakete rağmen eğleniyorlardı. Birlikteyken hayat aslında sürekli bir sevinçten ibaretti. Dostlarının
yardımıyla para ve vize işlemlerini türlü sıkıntılardan sonra hallettiler. Ve uzunca bir süre sonra açlığı,
soğuğu ve sefaleti arkalarında bırakıp Türk topraklarına adım attılar. Önlerinde şehitlerin kanıyla
kırmızıya boyanmış Çanakkale kıyılarını gördüler.
1919 ‐ İşgal yıllarında Lüsyen
İşgal yıllarında İstanbul’a bir kara haber daha geldi. Lüsyen babasını kaybetmişti. Baba ocağına
gitmek istiyordu. Bin güçlükle pasaport temin etti ve baba evine gitti. Çatısı bir gülle ile yüzülmüş ve
kapısı ortadan yarılmıştı Lüsyen’in karşısında duran evin. Yine de yuva sıcaklığını hissetti. Bu esnada
Abdülhak Hâmid Lüsyen’i mektup yağmuruna tutuyor, geri gel sensiz yaşayamam, diyordu. Yine
yolculuk zamanı gelmişti Lüsyen için. Birçok evrak imzaladı ancak pasaportta aksaklıklar oluşuyordu.
Hâmid sürekli ısrar ediyordu. Her ikisinin de kaderin ağlarını örmekte olduğundan haberi yoktu.
Lüsyen İstanbul’a dönemiyordu. Roma’ya, onun hayat çizgisini bir süreliğine de olsa değiştirecek olan