sempozyum_bildiri_kitabi

Seni düşündüğümde üniversite yıllarımdan aklımda kalan en belirgin yazar Borges ve özellikle onun
“Yolları Çatallanan Bahçe”si. Borges’te seni etkileyen ne vardı? Geriye dönüp bakınca Borges’ten
ne tür izler taşıyorsun?
Borges’te bazı kavramların derinlemesine incelendiğini görüyorum. Çok gizemli. İnsanların ve insani
tutkuların çok güzel yansımaları var ve bunların bedellerinin ne kadar ağır olabileceği tabii. Latin ruhu,
keskin kararlar, ölümle yüz‐göz süren yaşamlar, çöller, semboller, anlamın peşinden koşan gölgeler…
Borges okuduktan sonra oluşan esrarengiz izler, hayat boyu seninle arkadaş kalıyor.
O süreçte Beat kuşağı yazarlarını da okuyordun.
Beat benim için, insana karşı duyulan sevgiyi, nefreti, arkadaşlığı sonuna kadar, doğal, karmaşık
halleriyle yaşamak...Beat kuşağı yazarlarını keşfeder keşfetmez kendi dillerinden okuyabilmek de ayrı
bir heyecandı.
O yıllarda AllenGinsberg Türkiye’ye gelmişti...
Onunla yaşarken tanışmak harikuladeydi. Ne kadar samimi davranmıştı. Bir gazeteci barikatının
arasından kendisine zor bela ulaşabildiğimde, aramızda ilham dolu minik bir konuşma geçti. Sonra
bana adresini verdi, mutlaka yaz diye. Çok sahiciydi.
Beat Kuşağı müziğe de çok düşkündü. 1950’lerin CoolJazz ve 60’ların FreeJazz akımları Beat
sanatçıların ve Beatnik’lerin varlığıyla, katkısıyla bütünleşti... Müzik benim için de önemliydi.
Derkenar, sıra dışı müzikler. Kameralar daha ulaşılabilir hale geldiğinde benim de bir kameram oldu.
O kamerayla müzik, doğa, hayvanlar, yollar, ailem ve arkadaşlarımın hayatlarından kesitlerin olduğu
ev filmleri yaptım. Sonra kolaj haline geldi tüm bu görüntüler. Hepsi, Kop‐ Art’ta vizyona girdi.
Bütün bunların kaynağı olarak “sürrealizmi” konuşmak istiyorum. Sürrealistlerin adı aramızda hiç
geçmemişti ancak bunları besleyen engin deniz, sürrealizm gibi geliyor bana.
Sürrealistlerin Dada’dan çok beslendiğini görüyorum. Sanatın özünde olması gereken anarşizm olayı
var. Dadaistler bunu sonuna kadar götürdü. Sanatla dahi dalga geçtiler. Çünkü sanatı da burjuva
üretiminin bir parçası gibi görüyorlardı. Sanatı oluşturan toplumu, savaşı üreten toplumdan
ayırmadılar. Kendilerini de sanatçı olarak görmediler. Ancak bugün bakınca yaptıkları işin içeriğine
duyulacak hayranlık bir tarafa, ne kadar üst düzey bir estetik taşıdığı ortada. Dada beni çok besledi.
Sürrealistler de Dada’dan çok faydalandılar. Anarşist ruhlular, punklar için Dada vazgeçilmez bir
dededir. Dada manifestoları vardır insana çok sıcak gelen, çok da etkileyen. Tekrar tekrar okuyorum
onları…
Sen kelimeleri çok güçlü kullanan, “kelimeler dünyasında” büyümüş bir kişisin. Bir yandan da
Boğaziçi Üniversitesi’nde psikoloji okudun yani aslında sosyal bilimcisin. Bütün bunların görsel bir
dile dönüşmesi sürecinin zorlukları oldu mu? Çünkü bu süreç yeni bir dil öğrenmek, yeni bir dilde
yaratmayı öğrenmek gibi…
İlk önce yazı vardı. Daha sonra video‐art yani hareketli görüntüler. Yirmili yaşlardaydım. Çizim
yapmayı planlıyordum. Lisede de fotoğraf ciddi bir uğraştı benim için. Kolajı keşfederken, desenimi de
geliştirmeye çalıştım. Markörlerle başladım ve baktım çizebiliyorum. Renklendirebiliyorum. Böylece
bir taraftan tipografiler, çizimler, diğer taraftan kolajlar yaptım. Bu tam anlamıyla Dada’ymış ve
Dada’yı keşfettikçe ne kadar rahat olmam gerektiğini anladım. Dadacılar, yağlı boya resme karşı,
virtüöziteye karşı. Bunların sanatta elitizme yol açtığını düşünüyorlar. Kullanılan araçlarda sınır
tanınmaması gerektiğini düşünüyorlar. Ben de “tümel yapıt”ların peşine düştüm.
Özellikle seni etkilemiş bir performans sanatçısı aklına geliyor mu?