sempozyum_bildiri_kitabi

Rahat ve derin bir nefes aldıktan sonra...
Çok şükür. Alnımın akıyla hepsini bugünlere getirdim. SSK var. Kiramı onlar öder. Hala
kendi işimi kendim yaparım. Sabah yürüyüşümü hiç eksiltmedim. Görüyorsun kapım her
zaman açık, yalnız bırakmazlar.
O sırada bizi dinleyen 10 yaşındaki yakışıklı erkek torunu boynuna sarılıyor: “Nasıl? Yaşamak bu
olsa gerek; yüreğini vermişsin,” diyorum.
Ondüleci Fatma ‐ FATMA GÖKBEL
Fatma Gökbel, 1926’da Bodrum, Yokuşbaşı’nda doğmuş. Kasap babayla ev kadını annenin dört
çocuğundan ikincisi. Hala gelin geldiği, 500 yıllık kulede oturuyor.
Çok istediğim halde okuyamadım.Rahatsızlığımdan dolayı geç gittim okula.
Ergenliğimden utanarak 4. sınıftan ayrıldım. Geçimimizde hayvancılık ve rençperlik temel
olduğundan, varlık içinde yokluklar çektim. Zeytin zamanı Boynuz Çukuru’ na göçer, zeytin
toplama bitinceye kadar kuru taştan yapılmış mağazada kalır, ürün bitince merkeze
dönerdik. Hayvanlarla yatar kalkardık. Suyumuzu gölden elle taşır, sütleri kazanlarda
odunla kaynatırdık. Her şeyimiz vardı, ama düzen yoktu. II. Cihan Savaşı’ nın sıkıntısı
hepimizindi. Karneyle ekmek alır, pamuk ipliğinden zeytinyağıyla kandilimizi yakardık.
Ablam Bodrum’dan Milas’a liseye giden üç kızdan biri olduğundan onun yeri ayrıydı. O,
sanki koruma altındaydı. ‘Okutalım da oğlanlara mektup mu yazsın?’ yargısı onu içine
almadı. Sonunda Bodrum’ da açılan PTT’ ye memur olarak girdi. Oysa okumayı ondan çok
ben istiyordum. Beni de dikiş nakış kurslarına gönderdiler. Bu öğrenme açlığı yaşamım
boyu sürdü.
O yıllarda Bodrum’da kadın berber yoktu. Herkes bu ihtiyacı için Milas’a giderdi.
Rastlantı, Milas’ taki berber de Bodrum’ da iş yeri açtı. Bizde kalıyordu. Onun kazandığı
kolay parayı görünce kuaför istedim.. Gizli gizli onun mesleğine göz koydum. Eşime açtım
isteğimi. Tabi ki tersledi. Halkça tutulan bir meslek değildi. Eşimin rahatsızlığı nedeniyle
İzmir’e gittiğimde güzüm hep kadın berber aradı. Eşim de bakarmış meğer. İzmir’ deki
kadın kuaförlerini görünce eşimin de bu işe aklı yattı. Bir ustadan kurs alarak belge aldım.
1960lı yıllardı. Bodrum’ a dönüşte ilk vergi levhası asan kadın kuaförü oldum.
Gelin başı, nişan, bayram derken işimi iyice oturttum. O gün, bugünkü kadar çeşitlilik
yoktu. Ondüle, perma ve saç kesimi alışkanlığını başlattım. Çıraklar yetiştirdim, ama bütün
ev ve bahçe işleri de sürüyordu. Mandalinlerimi kuyudan su çekerek büyüttüm.İçimde
kalan okuma isteğini çocuklarıma yönelttim. Büyük oğlum Musa, evin annesi gibiydi. Baba
dışarıda, ben içeride kendi yaşam yarışındaydık. Çocuklarım; ne komşu kapısı, ne sokak
oyunu bildiler. Musa’ nın liseden terk ederek geri dönüşü yıkımım oldu. İştahımı kızlarıma
yönelttim. Her zorluğa rağmen İzmir’ de okuttum. Biri mimar, biri İngilizce öğretmeni oldu.
O günlerde eşimi kaybettim.
Bodrum’ a turizmin girmeye başladığı yıllarda, evimizin kapılarını yabancılara açtık.
Kapımız hep açık olurdu zaten. Bodrumlu kilit bilmezdi ki. Gece bile kapılar açık yatardık.
İktisatçı oğlum Mehmet, Belediye’ nin ilk turistik oteli Baraz’ ı çalıştırırken ona gizli
yöneticilik yaptım. El altından oteli, arada derleyip topluyordum. Sonra evleri, 40 yataklı
pansiyon yaptık. Her birimiz bir ucundan tutarak turizmde yerimizi aldık. Toplarla perde,
çarşaf diktim odalara. Ailece katıldık yarışa. Turizmle çerçevemiz genişledi. İşim beş iken on
oldu. Esas gururum yine Musa oldu. İçimdeki eksikliği tamamladı. Çocuklarımın arasından
seçtiğim Musa Gökbel’ i, Muğla da kendine milletvekili seçti. Bodrum’ un yetiştirdiği ikinci
milletvekili oldu. Kızlarımdan Neşe, Belediye Başkan adayı oldu, Bodrum’ la ilgili
araştırmalar yaptı. Sevinçim, turizmde ilkleri başardı, şimdi TÜRSAB Bodrum Başkanı.
Yaşamımın bütününe baktığımda, dilimde “Yüksek yüksek evler içinde gönlümü
eylerim” türküsü var. Haksızlıklar yaşadım; evlilikle ilgili ah vahlarım olsa da, birçok ilki
başardım; mutluyum diyebilirim.