sempozyum_bildiri_kitabi

Çok şaşırdılar. Bunun sunulduğu gece canlı elektronik müziğin, dj’lerin olduğu ve tamamen gençlerin
geldiği bir geceydi. Annem ve yüksek volümlü elektronik müzik! Daha sonra bizim “Üst Baş”
gösterilmeye başlandı. Tamamen şaşırdılar, heyecanlandılar, kafaları şişti. Çok eğlenceliydi.
Kop‐Art yolculuğu nasıl devam etti?
Bu sunuma yönelik gelen tepkilerle cesaretlendik. Farklı butikler türemeye başlamıştı Cihangir’de. Bu
butiklerden kıyafetlerimiz için teklif almaya başladık. Bizim moda anlayışımız da tamamen Dada. Hazır
t‐shirt’leri ve daha geniş anlamda giysileri anlamlandırmayı hedefledik. Var olan kalıpları değiştirdik,
yeniden şekillendirdik. Sloganlarımızı, şablonlarımızı uyguladık, serigrafiyi çılgınca kullandık kıyafetler
üzerinde. İstanbul’da elektronik müzik yeni yeni patlamaya başlamıştı. Bir Kop‐Art partisi nasıl olmalı
diye düşündük. Bir konseptin işlendiği, el ilanlarının, çıkartmaların, insanlara satabileceğimiz,
gösterebileceğimiz şeylerin olduğu, renkli, kaliteli, stil bir eğlence anlayışı ortaya çıkarmayı
amaçlıyorduk. Ve bir kulüple gündüz partisi yapmak için anlaştık.“Hello, WhereAreYou? Merhaba, biz
buradayız siz neredesiniz?” diyerek giriş yaptık.
Bana Oğuz Atay’ın “Demiryolu Hikayecileri” öyküsünün son cümlesini hatırlattı. “Ben buradayım
sevgili okuyucum, ya sen neredesin?” der Oğuz Atay.
Bingo! BuradaOğuz Atay’a yaptığımız bir gönderme söz konusuydu kesinlikle.
“Hayal‐Et, Hiçbirşey için Sanat, Dada Bizim Dedemiz” ilk başlarda olan sloganlar mıydı?
En baştan beri olan sözlerdi. Bizim ilk çıkış noktalarımızdı.
“Hiçbirşey için sanat” ne söylüyor?
Ortaokuldan beri duyarız “Sanat ne içindir?” sorusunu. Sanat sanat için midir yoksa toplum için mi?
Oysa ben sanatı kişinin yaratmadan duramadığı bir nokta olarak kurguladım. İçinden geldiği için
üretmek, yaratmak, bir karşılığı olduğu için değil. Koşulsuz şekilde sanat, engellenmeden sanat
anlamında kullandım ben o sözleri.
Kop‐Art için en başta etkileşimli kelimesini kullandın. Nasıl bir etkileşimli süreçten bahsediyorsun?
Kop‐Art’ın en baştan beri böyle bir niyeti vardı. ‘Alıcı’mız olan insanları yaratıcı sürece dahil etmek.
Sözgelimi bir p(art)imizde moda çekimi yapıyorsak misafirlerimizi de model olarak kullanmak.
Gösterdiğimiz işler konusunda konuşmak, ilham alışverişleri, fikir alışverişleri...
Başka sanatçıların da katkısı oluyordu. Bir proje öncesi, söz konusu konsept çerçevesinde “İş yapmak
ister misiniz?” diye soruyorduk. Doğaçlama katılımlara açıktık. Bu sürece katılanlara da sanatçı
gözüyle bakıyorduk.
Sanatçı ve izleyici arasındaki ayrımı ortadan kaldırmışsınız…
Kesinlikle! Biz de çok ulaşılabilirdik. İnsanlarla, iletişime girdik, kıyafetler üzerine ve ürettiğimiz işler
üzerine konuştuk. Koptuk.
Bizim kültürümüz içinde daha marjda duran insanların kucakladığı bir hareket olarak algılıyorum
sizin hareketinizi. Diğer yandan da “ana akım” diyebileceğimiz yayın organlarının da bakış açınızı
merak ettiğini görüyorum.
Biz bastırdıkça ilgi ve merak arttı. Yerli ve yabancı moda dergileri ve gazetelerde, televizyon
kanallarında projelerimiz, röportajlarımız yayınlandı, buralardan başka işbirlikleri türedi. Trendsetter
dergisi ile tam bir bütünleşme halindeydik. Daha sonraları, Art Decor dergisi aracılığıyla, Resim ve
Heykel Müzesi’nde gerçekleşen tasarım ödülleri gecesinin açılışında, ozalit baskılarla “Art is Anything”