Het Grote Conflict door Ellen White

uit het rijtuig steeg. De pausgezinden hadden niet geloofd, dat Luther het waarlik wagen zou om te Worms
te verschijnen, en zijn komst aldaar vervulde hen met ontzetting. De keizer riep onmid- dellik zijn
raadslieden tezamen om te overleggen, wat hun te doen stond. Een van de bisschoppen, een streng katholiek,
verklaarde: “Wij hebben lang over deze zaak beraadslaagd. Laat Uw keizerlike Majesteit zich zonder verwijl
van deze man ontdoen. Bracht Sigismund Johannes Huss niet naar de brandstapel ? Wij staan onder geen
verplichting, om aan een ketter een vrijgeleide te geven, of er ons aan te houden.” “Niet alzo,” zei de keizer;
“we moeten onze belofte houden.”
De gehele stad was verlangend, deze merkwaardige man te zien, en een menigte bezoekers vulde al
spoedig zijn logies. Luther was nauweliks van de ziekte hersteld, waaraan hij kort tevoren geleden had; hij
was afgemat van de reis, die volle twee weken had geduurd; hij moest zich voorbereiden op de gewichtige
gebeurtenissen van de volgende dag, en hij had stilte en rust nodig. Maar z— groot was de begeerte om hem
te zien, dat hij nauweliks enkele uren rust genoten had, of edelen, ridders, priesters en burgers verzamelden
zich verlangend om hem heen. Onder hen waren velen van de edelen, die zo moedig een hervorming van de
kerkelike misbruiken van de keizer geëist hadden, en die, zei Luther, “allen zijn vrijgemaakt door mijn
evangelie.” Vijanden zowel als vrienden kwamen om de onverschrokken monnik te zien; maar hij ontving
hen met onverstoorde kalmte, en stond allen met waardigheid en wijsheid ten antwoord. Zijn houding was
onbewogen en moedig. Zijn bleek, mager gelaat, dat de sporen droeg van harde arbeid en krankheid, had
een vriendelike en zelfs opgewekte uitdrukking. De plechtigheid en diepe ernst van zijn woorden gaven hem
een kracht, waar zijn vijanden zelfs niet volkomen wederstand aan konden bieden. Vrienden zowel als
vijanden waren met verwondering vervuld. Sommigen waren ervan overtuigd, dat hij onder Goddelike
invloed stond; anderen verklaarden, gelijk de Farizeën van Christus: “Hij heeft de duivel.”
Op de volgende dag werd Luther gedagvaard om voor de Rijksdag te verschijnen. Een keizerlik
officier was aangesteld om hem naar de gehoorzaal te begeleiden; toch was het met moeite, dat hij de plaats
bereikte. Iedere straat was met toeschouwers gevuld, die verlangend waren, de monnik te zien, welke het
gewaagd had, zich tegen het gezag van de paus te verzetten. Toen hij op het punt stond van de zaal binnen
te gaan, waar zijn rechters waren, sprak een oude generaal, de held van menige veldslag, vriendelik tot hem:
“Monnikje, mon- inkje! ge hebt een strijd v——r u, als ik en menig generaal nooit gekend hebben in onze
bloedigste veldslagen. Maar als uw zaak rechtvaardig is, en ge er zeker van zijt, ga dan in Gods naam
voorwaarts, en heb geen vrees! God zal u niet begeven.”1
Eindelik stond Luther voor het koncilie. De keizer zat op de troon. Hij was omringd van de
doorluchtigste personen van het rijk. Nooit was een man in de tegenwoordigheid van een indrukwekkender
vergadering verschenen, dan die, waarvoor Martijn Luther zich moest verantwoorden over zijn geloof. “Dit
verschijnen was op zichzelf een bepaalde overwinning over het pausdom. De paus had de man veroordeeld,
en nu stond hij voor een rechtbank, welke zich door deze daad boven de paus stelde. De paus had hem
99