Het Grote Conflict door Ellen White

Wanneer God de mensen zulke gewichtige boodschappen zendt, dat die gezegd worden verkondigd
te worden door heilige engelen, die in het midden van de hemel vliegen, verlangt Hij van elk een, die gezond
verstand ontvangen heeft, dat hij er acht op zal geven. De vreselike oordelen, die over de dienst van het beest
en zijn beeld uitgesproken worden, behoorden er iedereen toe te leiden, de profetieën ijverig te onderzoeken,
ten einde te ontdekken, wat het merkteken van het beest is, en hoe men het ontvangen ervan kan ontgaan.
Maar de grote menigte van de mensen keert het oor af van de woorden der waarheid, en wendt zich tot
fabelen. De apostel Paulus zegt, ziende op de laatste dagen: “Want er zal een tijd zijn, wanneer ze de gezonde
leer niet zullen verdragen.”2 Die tijd is nu geheel en al daar. Scharen van mensen zijn er, die geen bijbelse
waarheid wensen, omdat die de begeerten van het zondige hart, dat de wereld liefheeft, tegengaat, en Satan
voorziet hen van de misleidingen, die ze liefhebben.
Maar God wil een volk op aarde hebben, dat de Bijbel, en de Bijbel alleen, zal handhaven als
standaard van alle leerstellingen, en grondslag van alle hervormingen. De meningen van geleerde mannen,
de gevolgtrekkingen van de wetenschap, de geloofsbelijdenissen of besluiten van geestelike koncilies, even
talrijk en evenzeer in tegenspraak met elkander, als de kerken, welke ze vertegenwoordigen, de stem der
meerderheid,— geen van deze zaken behoort beschouwd te worden als een bewijs v——r of tegen punten
van godsdienstige overtuiging. V——r we een leerstelling of voorschrift aannemen, moeten we een duidelik
“alzo spreekt de Heer” eisen om het te steunen.
Satan tracht onophoudelik de aandacht op de mens in plaats van op God te vestigen. Hij leidt er de
mensen toe om op bisschoppen, predikanten en theologiese professoren te zien als hun gidsen, in plaats van
de Schriften te onderzoeken, om voor zichzelven te leren, wat hun plicht is. Dan kan hij, door de harten van
deze leiders te beheersen, invloed op de menigte uitoefenen naar zijn wil. Toen Christus kwam om de
woorden des levens te spreken, hoorde het gewone volk Hem gaarne; en velen, zelfs onder de priesters en
oversten, geloofden in Hem. Maar de voor- naamsten onder de priesters en voorgangers van het volk waren
vast besloten om Zijn leer te veroordelen en te verwerpen. Ofschoon al hun pogingen om beschuldigingen
tegen Hem te vinden, verijdeld werden, en ze huns ondanks de invloed moesten gevoelen van de Goddelike
macht en wijsheid, die zich aan Zijn woorden paarde, bleven ze toch bij hun vooroordeel; ze verwierpen de
duidelikste bewijzen dat Hij de Messias was, om niet gedwongen te worden, Zijn discipelen te zijn. Deze
tegenstanders van Jezus waren mannen, welke het volk van kindsbeen aan geleerd had te eerbiedigen, en
voor wier gezag het gewoon geweest was, zich onvoorwaardelik te buigen. “Hoe komt het,” vroegen ze, “dat
onze overheden en schriftgeleerden niet in Jezus geloven? Zouden deze vrome mannen Hem niet aannemen,
indien Hij de Christus was?” Het was de invloed van zulke leraars, die er het Joodse volk toe bracht, hun
Verlosser te verwerpen.
De geest, die deze priesters en overheden bezielde, openbaart zich nog in velen, die zich op grote
vroomheid laten voorstaan. Ze weigeren om het getuigenis van de Schrift aangaande de biezondere
400