Het Grote Conflict door Ellen White

halfbekeerde heidenen, eerzuchtige prelaten, en wereldsgezinde kerkleden. Van tijd tot tijd werden er grote
raadsvergaderingen belegd, waartoe de geesteliken uit alle delen van de wereld bijeengeroepen werden. In
bijna ieder zodanig koncilie werd de Sabbat, welke God had ingesteld, wat verder verlaagd, en de Zondag
naar dezelfde mate hoger verheven. Aldus kwam de heidense feestdag ten slotte als een Goddelike instelling
vereerd te worden, terwijl de Sabbat van de Bijbel verklaard werd, een overblijfsel van de Joodse godsdienst
te zijn, de vierders waarvan vervloekt werden ver-klaard.
De grote afvallige was er in geslaagd, zich te verheffen boven alles “wat God genaamd of als God
vereerd wordt.”1 Hij had het gewaagd, het enige voorschrift van de heilige wet te veranderen, dat het ganse
mensegeslacht ten duidelikste wijst op de trouwe, levende God. Het vierde gebod openbaart God als de
Schepper van hemel en aarde, en onderscheidt Hem daardoor van alle valse goden. Ter gedachtenis aan het
werk van de schepping werd de zevende dag ingesteld als rustdag voor de mens. Het doel daarvan was, de
mens voortdurend te herinneren aan de levende God, als de bron van het leven en voorwerp van verering en
aanbidding. Satans streven is, de mens af te wenden van zijn getrouwheid aan God en gehoorzaamheid aan
Zijn wet; derhalve keert hij zijn pogingen in het biezonder tegen dat gebod, hetwelk God als Schepper
aanwijst.
De Protestanten beweren nu, dat de opstanding van Christus op Zondag die dag tot de Sabbat van de
Christenen heeft gemaakt. Er is echter geen schriftuurlik bewijs voor. Christus noch Zijn apostelen hebben
die dag zodanige eer bewezen. Het vieren van de Zondag als een Christelike instelling vindt zijn oorsprong
in die “verborgenheid der ongerechtigheid”,2 die zelfs in Paulus’ dag reeds begonnen was te werken. Waar
en wanneer heeft de Heer dit kind van het pausdom aangenomen? Welke geldige reden kan er aangegeven
worden voor een verandering, die de Schrift niet wettigt ?
In de zesde eeuw was het pausdom volkomen gevestigd. De zetel van zijn macht was in de keizerstad
gegrondvest, en de bisschop van Rome werd tot hoofd van de gehele kerk verklaard. Het heidendom had
plaats gemaakt voor het pausdom. De draak had het beest “zijn kracht, en zijn troon, en grote macht gegeven.”
En nu namen de 1260 jaren van pauselike verdrukking, voorzegd in de profetieën van Daniël en de
Openbaring, een aanvang. De Christenen werden gedwongen te kiezen, —f hun trouw te verzaken en de
pauselike ceremonieën en eredienst aan te nemen, —f hun leven in gevangenissen te slijten, —f de dood te
ondergaan door rad, brandstapel, of de bijl van de beul. Nu werden de woorden van Jezus vervuld: “Gij zult
overgeleverd worden ook van ouders en broeders, en magen en vrienden, en ze zullen er sommigen uit u
doden; en ge zult van allen gehaat worden om Mijns naams wil.”3 De vervolging, die over de gelovigen
losbarstte, was heviger dan ooit tevoren, en de wereld werd in een groot slagveld veranderd. Honderden
jaren lang vond de kerk van Christus een schuilplaats in afzondering en onbekendheid. De profeet zegt: “De
vrouw vluchtte in de woestijn, alwaar ze een plaats had, haar van God bereid, opdat zij haar aldaar zouden
voeden duizend twee honderd zestig dagen.”
30