Het Grote Conflict door Ellen White

en twijfelde er geenszins aan, dat de ketters het vuur, waaraan ze overgegeven werden, verdiend hadden.
Toch werd hij onwetend met de ketterij in aanraking gebracht, en gedwongen, de kracht van de Roomse
godgeleerdheid te toetsen in het bestrijden van de Protestantse leer.
Een neef van Calvijn, die zich bij de hervormers had aangesloten, was te Parijs. De twee
bloedverwanten ontmoetten elkander dikwels, en bespraken samen de zaken, die de Christenheid
verontrustten. “Er zijn maar twee godsdiensten in de wereld,” zei Olivetan, de Protestant. “De ene soort van
godsdiensten zijn die, welke door de mensen uitgedacht zijn, volgens alle welke de mens zichzelf redt door
ceremonieën en goede werken; de andere is die éne godsdienst, die in de Bijbel geopenbaard is, en die de
mensen leert, hun zaligheid alleen van Gods vrije genade te verwachten.”
“Ik wil niets weten van uw nieuwe leer,” riep Calvijn uit; “denkt ge dat ik al mijn dagen in dwaling heb
geleefd?”
Maar er waren gedachten bij hem opgewekt, die hij niet zo gemakkelik van zich afzetten kon. In de
eenzaamheid van zijn kamer peinsde hij over de woorden van zijn neef. Overtuiging van zonde maakte zich
van hem meester; hij aanschouwde zichzelf zonder Middelaar in de tegenwoordigheid van een heilige en
rechtvaardige Rechter. De tussenkomst van de heiligen, goede werken, de ceremonieën van de kerk, waren
alle onvoldoende om de zonde te verzoenen. Hij kon niets v——r zich uit zien dan de duisternis van eeuwige
wanhoop. Tevergeefs trachtten de doktoren van de kerk zijn smart te verlichten. Zonder gevolg werd er
toevlucht genomen tot biecht en boetedoening; ze konden de ziel niet met God verzoenen.
Terwijl deze vruchteloze strijd hem nog bezighield, gebeurde het op een dag, dat Calvijn een van de
publieke pleinen bezocht, en daar getuige was van het verbranden van een ketter. De uitdrukking van
vrede op het gelaat van de martelaar vervulde hem met verbazing. Te midden van de martelingen van die
vreselike dood, en onder de nog vrese- liker veroordeling van de kerk, openbaarde hij een geloof en moed,
die de jonge student met smart vergeleek met zijn eigen wanhoop en duisternis, terwijl hij toch in de strikste
gehoorzaamheid aan de kerk leefde. Op de Bijbel, dit wist hij, grondden de ketters hun geloof. Hij besloot
hem te bestuderen, en zo mogelik te ontdekken, wat het geheim van hun vreugde was.
In de Bijbel vond hij Christus. “O Vader,” riep hij uit, “Zijn offerande heeft Uw toorn bevredigd; Zijn
bloed heeft mijn onreinheid weggewassen; Zijn kruis heeft mijn vloek gedragen; Zijn dood heeft voor mij
verzoening aangebracht. Wij hadden voor onszelven vele nutteloze dwaasheden uitgedacht, maar Gij hebt
Uw Woord v——r mij geplaatst als een fakkel, en gij hebt mijn hart bewogen, opdat ik een afschuw zou
krijgen van alle verdiensten, behalve die van Jezus.”
Calvijn was voor het priesterambt opgeleid. Toen hij nog slechts twaalf jaar oud was, werd hem het
kapelaanschap van een kleine kerk toegewezen, en was zijn hoofd door de bisschop geschoren in
144