Het Grote Conflict door Ellen White

Evenzo gevoelden de ongelovigen, die de bijeenkomsten van de Adventisten bezochten — sommigen
uit nieuwsgierigheid, anderen alleen om te spotten — de overtuigende kracht, die zich aan de boodschap
paarde: “Ziet, de Bruidegom komt.” In die tijd was er geloof, dat antwoord op het gebed bracht; geloof, dat
zag op de vergelding des loons. De Geest der genade daalde neer op hen, die ernstig zochten, gelijk
regenbuien op de dorstige aarde. Zij, die verwachtten om spoedig hun Verlosser van aangezicht tot
aangezicht te aanschouwen, gevoelden een plechtige vreugde, die niet uit te spreken was. De verzachtende,
overweldigende kracht van de Heilige Geest deed de harten versmelten, terwijl Zijn zegeningen in rijke mate
over de getrouwe gelovigen werden uitgestort.
Omzichtig en ernstig naderden zij, die de boodschap aangenomen hadden, de tijd, waarop ze hoopten
hun Heer te zullen ontmoeten. Iedere morgen gevoelden ze, dat het hun eerste plicht was om zich te
verzekeren van het bewijs, dat God hen aangenomen had. Hun harten waren innig aan elkander verbonden,
en ze baden veel voor en met elkander. Ze kwamen menigmaal op afgelegen plaatsen tezamen om met God
gemeenschap te oefenen; en de stem des gebeds steeg op naar de hemel uit veld en bos. De verzekering van
de goedkeuring van de Heiland achtten ze noodzakeliker dan hun dageliks voedsel; en, indien een wolk hun
ziel verduisterde, rustten ze niet, totdat die was weggevaagd. Terwijl ze de blijken van Zijn vergevende
genade ondervonden, verlangden ze Hem te aanschouwen, die hun zielen liefhadden.
Maar wederom waren ze bestemd om teleurgesteld te worden. De tijd van afwachting verstreek, en
hun Heiland verscheen nietf. Met onwankelbaar vertrouwen hadden ze naar Zijn komst uitgezien; en nu
ondergingen ze dezelfde gewaarwording als Maria, toen zij, bij het graf van de Heiland komende, en dit
ledig vindende, uitriep: “Ze hebben mijn Heer weggenomen, en ik weet niet, waar ze Hem gelegd hebben.”
Een gevoel van angst, een vrees, dat de boodschap waar zou kunnen zijn, had enige tijd lang de ongelovige
wereld in bedwang gehouden. Nadat de tijd verstreken was, verdween deze invloed niet onmiddellik; in het
eerst durfden de mensen niet over de teleurgestelden triomferen; maar daar er geen blijken van Gods toorn
gezien werden, kwamen ze hun angst te boven, en begonnen hun honen en spotten opnieuw. Een groot
gedeelte van hen, die voorgegeven hadden, in de spoedige wederkomst van de Heer te geloven, gaven hun
geloof op.
Sommigen, die vol vertrouwen geweest waren, gevoelden zich z— diep in hun trots gewond, dat ze
aan de wereld wensten te ontvluchten. Evenals Jona beklaagden ze zich over God, en verkozen de dood
boven het leven. Degenen, die hun geloof op de meningen van anderen, en niet op Gods woord hadden
gegrond, waren nu weder even be- reid om hun inzichten te wijzigen. De spotters haalden de zwakken en
lafhartigen naar hun gelederen over, en deze allen verbonden zich om te verklaren, dat er nu verder geen
vrees of verwachting meer kon zijn. De tijd was verstreken, de Heer was niet gekomen, en de wereld kon
misschien nog duizenden jaren hetzelfde blijven. De ernstige, oprechte gelovigen hadden alles voor Christus
opgegeven, en op een wijze als nooit tevoren in Zijn tegenwoordigheid verkeerd. Zij hadden, naar ze
269