Het Grote Conflict door Ellen White

kruises had ondergaan. V——r zijn herroeping had hij te midden van al zijn lijden troost gevonden in de
verzekering van Gods gunst; maar nu peinigden berouw en twijfel zijn ziel. Hij wist, dat hij nog meer zou
moeten herroepen, eer hij met Rome vrede kon hebben. Het pad, dat hij had ingeslagen, kon slechts op
volkomen afval eindigen. Zijn besluit was genomen: om een korte tijd van lijden te ontkomen, zou hij zijn
Heer niet verloochenen.
Spoedig werd hij nogmaals voor het koncilie gebracht. Zijn onderwerping had zijn rechters niet bevredigd.
Hun bloeddorst, door de dood van Huss geprikkeld, eiste nieuwe slachtoffers. Alleen door een
onvoorwaardelik opgeven van de waarheid kon Jérome zijn leven redden. Maar hij was vast besloten, zijn
geloof te belijden, en zijn broeder-martelaar naar de brandstapel te volgen.
Hij trok zijn vorige herroeping terug, en verzocht als een stervende, dat hem een gelegenheid gegeven
zou worden om zich te verdedigen. De uitwerking van zijn woorden vrezende, stonden de prelaten erop, dat
hij alleen de waarheid van de beschuldigingen, die tegen hem ingebracht waren, zou bevestigen of ontkennen.
Jérome protesteerde tegen zulk een wreedheid en onrechtvaardigheid. “Ge hebt me drie honderd en veertig
dagen in een vreselike gevangenis opgesloten”, zei hij, “in vuilheid, geraas, stank, en in de allergrootste
behoefte aan alles; nu stelt ge me v——r u, en, het oor lenende aan mijn doodvijanden, weigert ge me aan
te horen. . . . Indien gij waarlik wijzen zijt, en lichten van de wereld, neemt u dan in acht, u niet tegen het
recht te vergrijpen. Wat mij betreft, ik ben slechts een zwakke, sterveling; mijn leven is slechts van weinig
gewicht; en wanneer ik u waarschuw tegen het uitspreken van een onrechtvaardig vonnis, spreek ik minder
voor mijzelf dan wel voor u.”
Aan zijn verzoek werd eindelik voldaan. In de tegenwoordigheid van zijn rechters knielde Jérome
neder en bad, dat de Heilige Geest beslag mocht leggen op zijn gedachten en woorden, opdat hij niets zou
spreken, dat niet overeen- komstig de waarheid, of zijn Meester onwaardig zijn zou. Aan hem werd die dag
de belofte Gods aan de eerste discipelen vervuld: “En gij zult voor stadhouders en koningen geleid worden,
om Mijnentwil; . . . Doch wanneer ze u overleveren, zo zult ge niet bezorgd zijn, hoe of wat ge spreken zult:
want het zal u in diezelve ure gegeven worden, wat ge spreken zult. Want gij zijt het niet, die spreekt, maar
het is de Geest van uw Vader, die in u spreekt.”
Jerome’s woorden verwekten verbazing en bewondering, zelfs bij zijn vijanden. Een geheel jaar lang
was hij in een kerker opgesloten geweest, zonder te kunnen lezen, of zelfs te zien, en in grote lichaamspijn
en zielsangst. Toch bracht hij zijn argumenten voor met een helderheid en kracht, als had hij ongestoorde
gelegenheid voor studie gehad. Hij wees zijn hoorders op de lange reeks van heiligen, die veroordeeld waren
door onrechtvaardige rechtërs. In bijna ieder geslacht waren er dezulken geweest, die, terwijl ze de mensen
van hun tijd trachtten te verlichten, miskend en verworpen waren, maar van wie men in latere tijden had
ingezien, dat ze eer waardig waren geweest. Christus zelf was als een boosdoener veroordeeld door een
onrechtvaardige rechtbank.
70