Het Grote Conflict door Ellen White

oprechtheid getracht zich voor te bereiden om in Zijn tegenwoordigheid te staan, zo zouden de Geest
en de kracht Gods zich onder hen hebben geopenbaard. De kerk zou opnieuw die gezegende staat van
eenheid, geloof en liefde bereikt hebben, welke er ten tijde van de apostelen bestond, toen de gelovigen “één
hart en één ziel” waren, en “spraken het Woord Gods met vrijmoedigheid,” en toen “de Heer dageliks
toedeed tot de gemeente, die zalig werden.”
Indien het volk, dat God belijdt, het licht wilde ontvangen, zoals het op hen schijnt uit Zijn Woord,
zouden zij tot die eenheid geraken, waarom Christus bad, en die door de apostel beschreven wordt, als de
“enigheid des Geestes door de band des vredes.” Hij zegt: “Eén lichaam is het, en één Geest, gelijkerwijs gij
ook geroepen zijt tot één, hoop van uw beroeping; één Heer, één geloof, één doop.”2
De gezegende ondervindingen, welke zij hadden, die de Adventboodschap aannamen, waren van deze
aard. Ze kwamen uit verschillende kerkgenootschappen, en hun kerke- like scheidsmuren werden terneder
geworpen; tegenstrijdige geloofspunten werden weggedaan; de onschriftuurlike hoop op een duizendjarig
rijk v——r het einde van de tijd werd opgegeven ; valse denkbeelden aangaande de wederkomst van de Heer
werden verbeterd; trots en gelijkvormigheid aan de wereld werden weggevaagd; verkeerde
verstandhoudingen werden goed gemaakt; harten werden verenigd in de zoetste gemeenschap, en liefde en
vreugde hadden de overhand. Indien deze leer dit deed voor de weinigen, die hem aanamen, zou hij voor
alle hetzelfde gedaan hebben, indien allen hem hadden ontvangen!
Maar de kerken *amen over het algemeen de waarschuwing niet aan. Hun predikanten, die als
“wachters over het huis Israels” de eersten behoorden geweest te zijn, om de tekenen van Jezus’ wederkomst
te onderscheiden, hadden de waarheid niet leren kennen door middel van de geschriften van de profeten, of
de tekenen van de tijden. Terwijl wereldse verwachtingen en eerzucht de harten vervulden, was de liefde tot
God en het vertrouwen op Zijn Woord ver- koeld; en toen de Advent-leer verkondigd werd, wekte die
slechts vooroordeel en ongeloof op. Dat de boodschap voor het merendeel door leken gepredikt werd, werd
als een bewijsgrond ertegen aangevoerd. Gelijk van ouds werd aan het eenvoudige getuigenis van Gods
woord de vraag tegenovergesteld : “Heeft iemand uit de oversten in Hem geloofd, of uit de Farizeën?” En
ziende welk een moeilike taak het was om de argumenten te wederleggen, die uit de profetiese tijdperken
geput werden, stelden zich velen tegen het onderzoek van de profetieën, en leerden, dat de profetiese boeken
verzegeld waren, en niet verstaan konden worden.
Scharen van mensen weigerden, in onbepaald vertrouwen op hun leraren, om naar de waarschuwing
te luisteren; en anderen, ofschoon van de waarheid overtuigd, durfden die niet belijden, opdat ze niet “uit de
synagoge geworpen” zouden worden. De boodschap, welke God gezonden had om de kerk te toetsen en te
reinigen, openbaarde maar al te duidelik, hoe groot het aantal was van hen, die hun harten hadden gesteld
op deze wereld in plaats van op Christus. De banden, die hen aan de aarde kluisterden, waren sterker, dan
252