Het Grote Conflict door Ellen White

afgevaardigden vertegenwoordigd. Paus Johannes, ofschoon schijnbaar de belegger van het koncilie, ging
er met duistere voorgevoelens heen, daar hij vermoedde, dat het geheime doel van de keizer was, hem af te
zetten, en vreesde, dat hij tot verantwoording geroepen zou worden voor de zonden, waarmede hij de
drievoudige kroon onteerd had, zowel als voor de misdaden, door welke hij die had verkregen. Toch deed
hij zijn intocht in de stad Constance met grote praal, vergezeld van geesteliken van de hoogste rang, en door
een stoet van hovelingen gevolgd. Al de geesteliken en waardigheidsbekleders van de stad, met een grote
menigte burgers, gingen uit om hem te verwelkomen. Boven zijn hoofd was een gouden hemel, door vier
van de voornaamste magistraten gedragen. De hostie werd v——r hem uitgedragen, en de rijke klederen van
de kardinalen en edelen maakten een indrukwekkende vertoning.
Onderwijl naderde een andere reiziger Constance. Huss was zich bewust van de gevaren, die hem
dreigden. Hij nam afscheid van zijn vrienden, alsof hij hen nooit weer zou ontmoeten, en aanvaardde zijn
reis, gevoelende, dat die hem naar de brandstapel zou leiden. Niettegenstaande hij een vrijgeleide van de
koning van Bohemen had gekregen, en hij er ook een ontving van keizer Sigismund, terwijl hij op reis was,
regelde hij zijn zaken met het oog op de waarschijnlikheid van zijn dood.
In een brief aan zijn vrienden te Praag schreef hij: “Ik vertrek, mijn broeders, met een vrijgeleide van
de koning, om mijn talrijke en dodelike vijanden te gaan ontmoeten. . . . Ik vertrouw volkomen op de
almachtige God, op mijn Heiland; ik vertrouw, dat Hij uw vurige gebeden zal verhoren; dat Hij Zijn
voorzichtigheid en wijsheid in mijn mond zal leggen, opdat ik hen zal kunnen weerstaan; en dat Hij me Zijn
Heilige Geest zal schenken om me te sterken in Zijn waarheid, zodat ik met moed verleidingen, gevangenis,
en, zo nodig, een wrede dood in het aangezicht zal kunnen zien. Jezus Christus
leed voor Zijn veelgeliefden; en zou het ons dan verwonderen, dat Hij ons Zijn voorbeeld heeft
nagelaten, opdat we met geduld alles zouden verdragen voor onze eigen zaligheid? Hij is God, en wij zijn
Zijn schepselen; Hij is de Meester, en wij zijn Zijn dienstknechten; Hij is de Heer van de wereld, en wij zijn
Zijn veraehtelike stervelingen: — toch leed Hij! Waarom dan zouden wij ook niet lijden, vo—rname- lik
wanneer het lijden reiniging voor ons betekent? Daarom, geliefden, indien mijn dood Hem zou moeten
verheerliken, bidt dan, dat die spoedig moge komen, en de Heer me moge in staat stellen, al mijn rampen
met standvastigheid te verduren. Maar als het beter zal zijn, dat ik tot u terugkeer, laten we dan God bidden,
dat ik terugkeren moge zonder blaam,— dat is, dat ik geen tittel van de waarheid van het evangelie moge
onderdrukken, opdat ik mijn broederen een goed voorbeeld ter navolging achterlate. Ge zult derhalve mijn
aangezicht waarschijnlik nooit meer te Praag aanschouwen; maar zou de wil van God Almachtig het
goedachten, me aan u terug te geven, laat ons dan met een vaster hart toenemen in de kennis van en de liefde
tot Zijn wet.”
65