Het Grote Conflict door Ellen White

De geschiedenis gewaagt van Rome’s sluwe en aanhoudende pogingen om zich in te dringen in de
aangelegenheden van natieën; en om, wanneer het vaste voet gekregen heeft, zijn eigen doeleinden te
bevorderen, zelfs al brengen die vorsten en volk tot ondergang. In het jaar 1204 dwong Paus Innocentius III.
van Peter II., koning van Arragon, de volgende buitengewone eed af: “Ik, Peter, koning van de Arragoniërs,
belijd en beloof, immer getrouw en gehoorzaam te zullen zijn aan mijn heer, Paus Innocentius, zijn
Katholieke opvolgers, en de Roomse Kerk, en getrouwelik mijn koninkrijk in gehoorzaamheid aan hem te
houden, het Katholieke geloof te verdedigen, en ketterse laagheden te vervolgen.” Dit stemt overeen met de
aanspraken betreffende de macht van de Roomse opperpriester, dat “het wettig voor hem is om keizers af te
zetten,” en dat “hij onderdanen ontheffen kan van hun getrouwheid aan onrechtvaardige heersers.”
En wat niet vergeten moet worden, is, dat Rome er roem op draagt, dat het nooit verandert. De
beginselen van Gregorius VII. en Innocentius III. zijn nog steeds de beginselen van de Rooms Katholieke
Kerk. En had hij slechts de macht, hij zou ze tans met evenveel kracht in werking stellen als in vorige eeuwen.
De Protestanten beseffen weinig wat ze doen, wanneer ze hulp van Rome denken aan te nemen, om de
Zondag te handhaven. Terwijl zij hun aandacht wijden aan de bereiking van hun doel, streeft Rome ernaar
om zijn macht opnieuw te vestigen, en zijn verloren opperheerschappij te herstellen. Laat het beginsel maar
eerst erkend zijn in de Verenigde Staten, dat de kerk de macht van de staat mag aanwenden of beheersen;
dat godsdienstige gebruiken door wereldlike wetten verplichtend mogen worden gemaakt; met één woord,
dat het gezag van kerk en staat het geweten plichten moet voorschrijven,— en de triomf van Rome in dit
land zal verzekerd zijn. Gods woord heeft gewaarschuwd tegen het naderende gevaar; wordt die
waarschuwing in de wind geslagen, dan zal de Protestantse wereld zien, wat Rome’s plannen eigenlik zijn;
maar dan zal het te laat zijn om aan de valstrik te ontkomen. Zijn macht groeit in stilte aan. Zijn leerstellingen
oefenen invloed uit in raadzalen, in kerken, en in de harten van de mensen. Het richt zijn hoge, hechte
gebouwen op, in de geheime schuilhoeken waarvan zijn vroegere vervolgingen voortgezet zullen worden.
Heimelik, en zonder verdenking op zich te laden, versterkt het zijn macht om zijn eigen plannen te doen
gelukken, wanneer de tijd zal gekomen zijn, dat het zijn slag kan slaan. Al wat het begeert, is ruimte om zijn
werk te doen, en die is het bezig te krijgen. We zullen spoedig zien en gevoelen, wat de bedoeling is van het
Roomse element. Allen, die Gods woord geloven en gehoorzamen, zullen zich daardoor verwijt en
vervolging op de hals halen.
390