Het Grote Conflict door Ellen White

wereld te verschillen, zullen aan zichzelven overgelaten worden, en schandelike ketterij voor godsdienstige
waarheid aannemen.
Iedere denkbare vorm van dwaling zal aanvaard worden door hen, die met opzet de waarheid
verwerpen. Wie met afschuw op de ene vorm van bedrog neerziet, zal geredelik in een andere vallen. De
apostel Paulus, van een klasse sprekende, die “de liefde der waarheid niet aangenomen hebben, om zalig te
worden,” zegt: “Daarom zal God hun zenden een kracht der dwaling, dat ze de leugen zouden geloven, opdat
ze allen veroordeeld worden, die de waarheid niet geloofd hebben, maar een welbehagen hebben gehad in
de ongerechtigheid.”1 Met zulk een waarschuwing v——r ons, past het ons, op onze hoede te zijn met
betrekking tot de leerstellingen, die we aannemen. Tot de dingen, waar de grote bedrieger het best mede
slaagt, behoren de bedriegelike leringen en leugenachtige wonderen van het Spiritualisme. Vermond als een
engel des lichts, spreidt hij zijn netten waar die het minst ver-moed worden. Indien de mensen Gods Boek
maar wilden onderzoeken met ernstig gebed, om het te mogen verstaan, zouden ze niet in het duister gelaten
worden, en geen valse leerstellingen aannemen. Maar omdat ze de waarheid verwerpen, vallen ze ten prooi
aan bedrog.
Een verdere gevaarlike dwaling is de leer, die de Godheid van Christus ontkent, en beweert dat Hij
niet bestond v——r Zijn verschijnen in deze wereld. Deze theorie wordt gunstig ontvangen door een grote
klasse die belijdt in de Bijbel te geloven; en toch spreekt hij de duidelikste verklaringen van onze Heiland
betreffende Zijn verhouding tot de Vader, Zijn Goddelik karakter, en Zijn voorbestaan direkt tegen. Men
kan er zelfs het oor niet aan lenen zonder de meest ongegronde verdraaiing van de Schriften. Het verlaagt
niet alleen ‘s mensen opvatting van het werk van de verlossing, maar ondermijnt het geloof in de Bijbel als
een openbaring van God. Terwijl dit deze theorie des te gevaarliker maakt, maakt het het ook moeiliker om
hem te wederleggen. Indien de mensen het getuigenis van de Schrift, die door ingeving geschreven is,
verwerpen, wat de Godheid van Christus betreft, heeft het geen zin, het punt met hen te bespreken, want
geen bewijsgrond, hoe afdoend ook, zou hen kunnen overtuigen. “De natuurlike mens begrijpt niet de dingen,
die des Geestes Gods zijn; want ze zijn hem dwaasheid; en hij kan ze niet verstaan, omdat ze geestelik
onderscheiden worden.”2 Niemand, die in die 12 Thess. 2:10-12. 21 Kor. 2:14. dwaalleer gelooft, kan een
waar begrip hebben van het karakter of de zending van Christus, of van het grote plan Gods voor de
verlossing van de mens.
Nog een andere sluwe en verderfelike dwaling is het zich snel verspreidende geloof, dat de Satan niet
als persoonlik wezen bestaat; dat de naam slechts gebruikt wordt in de Schrift om de kwade gedachten en
begeerten van mensen voor te stellen. De leer, die zo algemeen van de volkskansels weerklinkt, dat de
wederkomst van Christus Zijn komen is tot ieder mens bij de dood, is een toeleg om de harten van de mensen
van Zijn persoonlike komst op de wolken des hemels af te trekken. Jaren lang reeds heeft Satan gezegd:
“Ziet, hij is in de binnenkameren;” en vele zielen zijn verloren gegaan door dit bedrog aan te nemen.
352