Het Grote Conflict door Ellen White

Toen de afgevaardigde het gevolg zag, dat Luthers rede gehad had, vreesde hij meer dan ooit tevoren
voor de veiligheid van de Roomse macht, en besloot alle middelen, die hem ten dienste stonden, te gebruiken
om de hervormer uit de weg te krijgen. Met al de welsprekendheid en staatslist, waardoor hij zich zo
uitstekend onderscheidde, stelde hij de jeugdige keizer de dwaasheid en het gevaar voor, van de vriendschap
en de steun van de machtige zetel van Rome op te offeren aan de zaak van een nietsbeduidende monnik.
Zijn woorden bleven niet zonder gevolg. De dag, die op Luthers antwoord volgde, liet Karel een
boodschap bij de Rijksdag indienen, waarin hij zijn besluit aankondigde van de staatkunde van zijn
voorgangers te zullen volgen tot handhaving en bescherming van de Katholieke godsdienst. Daar Luther
geweigerd had, zijn dwalingen te herroepen, zouden de strengste maatregelen gebruikt worden tegen hem
en de ketterijen, die hij leerde. “Een enkele monnik, door zijn eigen dwaasheid medegesleept, is opgestaan
tegen het geloof van de Christenheid. Ik zal mijn rijken, mijn macht, mijn schatten,
mijn vrienden, mijn lichaam, mijn bloed, mijn ziel en mijn leven opofferen; om de verdere voortgang
van deze goddeloosheid te stuiten. Ik zal deze Augustijner monnik terugzenden, en hem verbieden, de
geringste stoornis onder het volk te veroorzaken; daarna zal ik maatregelen tegen hem en zijn aanhang nemen,
als hardnekkige ketters, door ban, vogelvrij verklaring, en alle middelen, die tot hun vernietiging dienstig
zijn. Ik roep de leden van de Staten op, om zich als getrouwe Christenen te gedragen.”
Desniettegenstaande verklaarde de keizer, dat Luthers vrijgeleide geëerbiedigd moest worden, en dat
hem moest worden toegestaan, eerst zijn tehuis in veiligheid te bereiken, voordat er maatregelen tegen hem
genomen konden worden. Twee tegenstrijdige meningen werden nu onder de leden van de Rijksdag
openbaar. De afgezanten en vertegenwoordigers van de paus eisten opnieuw, dat het vrijgeleide van de
hervormer niet langer geacht zou worden. “De Rijn,” zeiden ze, “behoorde zijn as te ontvangen, zoals hij die
van Johannes Huss een eeuw geleden ontvangen had.” Maar de Duitse vorsten, hoewel zelven Rooms en
erkende vijanden van Luther, verzetten zich tegen zulk een breuk van publiek vertrouwen, als een smet op
de eer van het volk. Ze wezen op de onheilen, die gevolgd waren op de dood van Huss, en verklaarden, dat
ze geen herhaling van die gruwelen durfden inroepen over Duitchland, en over het hoofd van hun jeugdige
keizer.
Karel zelf sprak, in antwoord op het lage voorstel: “Al zou goede trouw van de ganse aarde gebannen
zijn, behoort hij herberg te vinden in het hart van vorsten.” Er werd nog verder bij hem op aangedrongen
door Luthers bitterste pauselike vijanden, dat hij met de hervormer zou handelen, gelijk Sigismund gedaan
had met Huss,— namelik hem aan de genade van de kerk overgeven; maar Karel V. verklaarde: “Ik zou niet
willen blozen gelijk Sigismund.”
105