Het Grote Conflict door Ellen White

Hoofdstuk 10: Voortgang van de Hervorming in Duitschland
Luthers geheimzinnig verdwijnen veroorzaakte twijfelmoedigheid in geheel Duitschland. Overal
hoorde men naar hem vragen. De wildste geruchten gingen rond, en velen geloofden, dat hij vermoord was.
Er werd luide geweeklaagd, niet alleen door zijn openlike vrienden, maar door duizenden, die niet vrij voor
de Hervorming waren uitgekomen. Velen verbonden zich met een plechtige eed om zijn dood te wreken.
De Roomse leiders zagen met schrik, tot welk een hoogte het gevoelen tegen hen gestegen was.
Hoewel ze in het eerst jubelden over Luthers veronderstelde dood, wensten ze zich al spoedig te verbergen
voor de woede van het volk. Zijn vijanden waren minder bezorgd geweest over zijn moedigste daden, terwijl
hij onder hen verkeerde, dan ze het over zijn verdwijnen waren. Degenen, die in hun woede de hervormer
hadden zoeken te verdoen, waren met vrees vervuld, nu hij een hulpeloze gevangene geworden was. “Onze
enige manier om uit de moeilikheid te geraken,” sprak een van hen, “is, fakkels aan te steken, en de wereld
te gaan doorzoeken naar Luther, tot wij hem aan het volk kunnen teruggeven, dat hem toch maar hebben
wil.” Het edikt van de keizer scheen krachteloos te zijn. De legaten van de paus waren vol verontwaardiging,
toen ze zagen, dat er veel minder aandacht aan geschonken werd dan aan het lot van Luther. Het bericht, dat
hij veilig was, ofschoon gevangen, stilde de vrees van het volk, terwijl het hun geestdrift voor hem nog meer
aanvuurde. Zijn geschriften werden met groter gretigheid dan ooit tevoren gelezen.
Een aangroeiend getal omhelsde de zaak van de heldhaftige man, die het woord van God tegen zulk
een ontzettende overmacht verdedigd had. De Hervorming nam voortdurend aan krachten toe. Het zaad, dat
Luther gestrooid had, begon overal op te schieten. Zijn afwezigheid deed, wat zijn aanwezigheid niet had
vermocht. Andere arbeiders gevoelden nieuwe verantwoordelikheid, nu hun grote leider van hen
weggenomen was. Met nieuw geloof en nieuwe ernst maakten ze zich op om alles te doen, wat in hun
vermogen stond, opdat het werk, dat zo flink begonnen was, niet zou verhinderd worden.
Satan echter zat niet stil. Hij begon nu te proberen, wat hij bij iedere andere hervormingsbeweging
beproefd heeft,— namelik, de mensen te bedriegen en ten ondergang te leiden door hun een namaaksel te
geven, in plaats van het ware werk. Gelijk er in de eerste eeuw van de Christelike kerk valse Christussen
waren, zo stonden er ook valse profeten op in de zestiende.
Enige mannen, diep geroerd door de beweging in de godsdienstige wereld, verbeeldden zich,
biezondere openbaringen uit de hemel te hebben ontvangen, en gaven voor, dat hun een Goddelike opdracht
geschonken was om de Hervorming te voltooien, die, naar ze verklaarden, door Luther nog maar nauweliks
begonnen was. In der waarheid braken ze juist het werk af, dat hij tot stand had gebracht. Ze verwierpen het
grote beginsel, dat de eigenlike grondslag van de Hervorming uitmaakte,— dat het woord Gods het
algenoegzame richtsnoer is voor geloof en wandel; en voor die onfeilbare gids stelden ze de veranderlike,
onzekere standaard van hun eigen gevoelens en indrukken in de plaats. Door deze daad van de grote toetsteen
120