Het Grote Conflict door Ellen White

gevangenen in vrijheid te stellen. En ofschoon Jezus zelf vertrok, bleven de mannen, die Hij zo wonderdadig
verlost had, achter, om de barmhartigheid van hun weldoener te verkondigen.
Er staan andere gevallen van gelijke aard in de Schrift opgetekend. De dochter van de Syro-Feniciese
vrouw was gans en al onder de macht van een onreine geest, welke Jezus uitwierp door Zijn woord. Een
“van de duivel bezeten, die blind en stom was;”2 een jongeling, die een stomme geest had, welke “hem
menigmaal in het vuur en in het water wierp, om hem te verderven;” de bezetene, welke, door “een geest
van een onreine duivel”4 geplaagd, de Sabbatsrust van de synagoge te Kapernaüm verstoorde,— deze allen
werden door de medelijdende Heiland geheeld. In bijna ieder geval sprak Christus de duivel aan als een
zelfbewust wezen, hem bevelende, uit te gaan van zijn slachtoffer, en het niet verder te kwellen. De
verzamelde gemeente te Kapernaüm, zijn grote kracht ziende, was verbaasd, en “ze spraken samen tot
elkander, zeggende: Wat woord is dit, dat Hij met macht en kracht de onreine geesten gebiedt, en ze varen
uit?”
Zij, die van duivel bezeten waren, worden gewoonlik voorgesteld als in zwaar lijden verkerende; toch
waren er uitzonderingen op deze regel. Om bovennatuurlike macht te verkrijgen, stelden sommigen zich
open voor de invloed van Satan. Natuurlik hadden die geen strijd te voeren met de duivelen. Tot deze klasse
behoorden diegenen, die de geest van waarzeggerij hadden,— Simon Magus, Elymas de tovenaar, en de
dienstmaagd, die Paulus en Silas te Filippi volgde. Niemand is in groter gevaar van onder de invloed van
boze geesten te geraken, dan zij, die, niettegenstaande het duidelike en overvloedige getuigenis van de
Schrift het bestaan en werk van de duivel en zijn engelen ontkennen. Zolang we hun bedrog niet inzien,
behalen ze bijna onberekenbaar voordeel op ons; en velen slaan acht op hun inblazingen, terwijl ze menen
te volgen, wat hun eigen wijsheid hun voorschrijft. Dit is de reden waarom Satan, naarmate we het einde
nader komen, wanneer de duivel het machtigst zal werken om te bedriegen en te verwoesten, overal het
geloof verspreidt, dat hij niet bestaat. Zijn wijze van doen is, zichzelf en de manier, waarop hij werkt, te
verbergen.
Er is niets, waarvoor de grote bedrieger z— zeer vreest, dan dat wij bekend zullen worden met zijn
lagen. Ten einde zijn ware karakter en bedoelingen beter te vermommen, heeft hij zich z— laten voorstellen,
dat hij geen sterker gevoelen gaande maakt dan spot of verachting. Hij schept er behagen in, afgebeeld te
worden als een bespottelik of wal- gelik voorwerp, mismaakt, half dier en half mens. Hij hoort gaarne zijn
naam in een grap of spot noemen door degenen, die zichzelven voor verstandige, welingelichte mensen
houden.
Het is omdat hij zich met zulk een volmaakte behendigheid vermomd heeft, dat de vraag zo algemeen
gedaan wordt: “Bestaat er waarlik zulk een wezen?” Het is een bewijs van het welgelukken van zijn arbeid,
dat theorieën, die het eenvoudigste getuigenis van de Schriften tot leugen maken, zo algemeen in de
346