Het Grote Conflict door Ellen White

heilige engelen naar de armen van hun moeders gedragen. Vrienden, die lang gescheiden geweest zijn door
de dood, worden verenigd, om nooit meer te scheiden, en stijgen tezamen met vreugdezangen op naar de
stad Gods.
Aan iedere zijde van de wolkewagen zijn vleugelen, en er zijn levende wielen onder; en terwijl de
wagen opwaarts rolt, roepen de wielen uit: “Heilig;” en de vleugelen, als ze zich bewegen, roepen uit:
“Heilig;” en de stoet van engelen roept: “Heilig, heilig, heilig, Heer God Almachtig.” En de kreet der
verlosten is: “Halleluja!” terwijl de wagen zich voortbeweegt naar het Nieuwe Jeruzalem. V——r ze de stad
Gods binnentreden, schenkt de Heiland Zijn volgelingen de tekenen van hun overwinning, en deelt het
onderscheidingsteken van hun koninklike staat onder hen uit. De blinkende gelederen scharen zich in de
vorm van een open vierkant om hun Koning, wiens gestalte zich ma- jesteitsvol verre boven die van heilige
en engel verheft, en wiens aangezicht hen vol tedere liefde bestraalt. Iedere blik van het talloze heir van
verlosten is op Hem gericht, en aller oog aanschouwt de heerlikheid van Hem, wiens “gelaat z— verdorven
was, meer dan van iemand, en Zijn gedaante, meer dan van andere mensekinderen.” Op de hoofden van de
overwinnaars plaatst Jezus met Zijn eigen rechterhand de kroon der heerlikheid. Er is een kroon met zijn
eigen “nieuwe naam,“ en het opschrift “Heiligheid des Heren” voor iedereen. Iedere hand ontvangt de
palmtak en de blinkende harp van de overwinnaar. En als de gezagvoerende engelen de toon aangeven, glijdt
iedere hand als die van een kunstenaar over de snaren van de harp, en ontlokt er rijke, volle akkoorden aan.
Onuitsprekelike verrukking trilt door ieder hart, en elke stem verheft zich in een dankbaar loflied:
“Hem, die ons heeft liefgehad, en ons van onze zonden gewassen heeft in Zijn bloed, en die ons gemaakt
heeft tot koningen en priesters voor God en Zijn Vader; Hem zij de heerlikheid en de kracht in alle
eeuwigheid.” V——r de vrijgekochte schare ligt de heilige stad. Jezus opent de paarlen poorten wijd, en de
volken, die de waarheid bewaard hebben, gaan er binnen. Daar aanschouwen ze het Paradijs Gods, het tehuis
van Adam in zijn onschuld. Dan wordt die stem vernomen, die voller klinkt dan enige muziek, ooit door
stervelingen gehoord, zeggende: “Uw strijd is ten einde,” “komt, gij gezegenden van Mijn Vader! beërft het
koninkrijk, hetwelk u bereid is van de grondlegging van de wereld.”
Nu wordt het gebed, dat de Heiland voor Zijn discipelen opzond, vervuld: “lk wil, dat waar Ik ben,
ook die bij Mij zijn, die Gij Me gegeven hebt.” “Onstraffelik voor Zijn heerlikheid in vreugde,“1 biedt
Christus de Vader aan hetgeen Hij met Zijn bloed gekocht heeft, zeggende: “Hier ben Ik, en de kinderen, die
Gij Me gegeven hebt.” “Die Gij Me gegeven hebt, heb Ik bewaard.” O, de wonderen van verlossende liefde!
de verrukking van die ure, wanneer de eeuwige Vader, de vrijgekochten aanschouwende, Zijn beeld zal zien;
wanneer de wanklank van de zonde gebannen, de verwoestende invloed ervan weggedaan, en het menselike
weder in overeenstemming met het Goddlike gebracht zal zijn!
435