Het Grote Conflict door Ellen White

van Christus, weigerden velen om zelven het koninkrijk des hemels in te gaan, en verhinderden hen, die
ingingen. Het bloed van die zielen zal van hun handen geëist worden.
De eenvoudigsten en de meest toegewijden in de kerken waren gewoonlik de eersten, die de
boodschap aannamen. Zij, die de Bijbel voor zichzelven onderzochten, konden niet anders dan het
onschriftuurlik karakter van de gewone beschouwingen over de profetieën inzien; en waar de mensen niet
door de invloed van de geestelikheid beheerst werden, waar ze Gods woord voor zichzelven wilden
onderzoeken, daar behoefde de Advent-leer slechts met de Schriften vergeleken te worden, om het Goddelik
gezag ervan aan het licht te brengen.
Velen werden door hun ongelovige broederen vervolgd. Om hun plaats in de kerk te behouden,
stemden sommigen er in toe, over hun verwachtingen te zwijgen; maar anderen gevoelden, dat hun trouw
aan God hen verhinderde om de waarheden, die Hij hun in pand had gegeven, aldus te verbergen. Niet
weinigen werden om geen andere reden van de gemeenschap van de kerk afgesneden, dan dat ze hun geloof
in de wederkomst van Christus hadden te kennen gegeven. De woorden van de profeet waren zeer kostbaar
voor hen, die deze beproeving van hun geloof moesten verduren: “Uw broederen, die u haten, die u verre
afzonderen, om Mijns Naams wil, zeggen: Dat de Heer heerlik worde! Doch Hij zal verschijnen tot ulieder
vreugde, zij daarentegen zullen beschaamd worden. “
Gods engelen zagen met de diepste belangstelling uit naar het gevolg, dat de waarschuwing hebben
zou. Wanneer er in een kerk een algehele verwerping van de boodschap plaats vond, keerden de [engelen
zich in droefheid af. Toch waren er velen, die nog niet op de proef waren gesteld betreffende de Adventwaarheid.
Velen werden bedrogen door echtgenoten, ouders, of kinderen, en men maakte hun wijs, dat zelfs
naar zulke ketterijen, als de Adventisten leerden, te luisteren, reeds zonde was. De engelen werden gelast
om zorgvuldig over deze zielen te waken; want er zou van de troon Gods nog een ander licht over hen
schijnen.
Met onuitsprekelik verlangen zagen zij, die de boodschap ontvangen hadden, naar de komst van hun
Heiland uit. De tijd, waarop ze verwachtten Hem te ontmoeten, kwam naderbij. Met kalme ernst naderden
ze die ure. Ze rustten in liefelike gemeenschap met God, een voorsmaak van de vrede, die hun deel zou
worden in het gelukzalig hiernamaals. Niemand, die deze hoop en dat vertrouwen ondervonden heeft, kan
die heerlike uren van afwachting vergeten. Enige weken v——r deze tijd werden de wereldse zaken
grotendeels ter zijde gesteld. De oprecht gelovigen gingen zorgvuldig iedere gedachte en opwelling van hun
hart na, als lagen ze op hun sterfbed, en zouden ze binnen enkele uren hun ogen sluiten voor de tonelen van
de aarde. Er werden geen “hemelvaartsklederen” gemaakt, maar allen gevoelden de behoefte aan innerlik
getuigenis, dat ze gereed waren om hun Heiland te ontmoeten; hun witte klederen waren reinheid van ziel,—
karakters van de zonde gereinigd door het zoenbloed van Christus. Was er nog maar onder het volk, dat God
247