Het Grote Conflict door Ellen White

Bij zijn herroeping had Jérome in de rechtvaardigheid van het vonnis, dat Huss getroffen had,
toegestemd; nu sprak hij zijn berouw daarover uit, en getuigde van de onschuld en heiligheid van de
martelaar. “Ik heb Johannes Huss gekend van zijn kindsheid af,” zei hij. “Hij was een alleruitste- kendst
mens, rechtvaardig en heilig; hij is veroordeeld geworden ondanks zijn onschuld. ... Ik ook — ik ben bereid
te sterven. Ik zal niet terugschrikken voor de martelingen, die me bereid zijn door mijn vijanden, en de valse
getuigen, welke eenmaal rekenschap zullen moeten geven van hun verzinselen aan de grote God, wie
niemand bedriegen kan.”
Met zelfverwijt over zijn eigen ontkenning van de waarheid, vervolgde Jérome: “Van al de zonden,
die ik sinds mijn kindsheid heb bedreven, weegt er geen zo zwaar op mij, en veroorzaakt er geen zulk
vlijmend berouw, als die ik bedreven heb op deze noodlottige plek, toen ik het onrechtvaardige vonnis over
Wycliffe en de heilige martelaar,Johannes Huss,mijn meester en mijn vriend,uitgesproken, heb goedgekeurd.
Ja, ik belijd het van ganser harte; en verklaar met afschuw, dat ik schandelik de moed verloor, toen ik door
angst voor de dood hun leerstellingen veroordeelde. Daarom smeek ik . . . de Almachtige God, mij genadig
mijn zonden te vergeven, en in het biezonder deze ene, de gruwelikste van alle.” Op zijn rechters wijzende,
sprak hij met vaste stem: “Gij hebt Wycliffe en Huss veroordeeld, niet omdat ze de leerstellingen van de
kerk schokten, maar eenvoudig omdat ze de schanddaden van de geestelikheid door afkeuring
brandmerkten,— hun praal, hun trots, en al de misdaden van de prelaten en priesters. De dingen, die zij
verklaard hebben, en die niet te ontkennen zijn, denk en verklaar ik zowel als zij.”
Hier werd hij in de rede gevallen. De prelaten riepen, bevend van woede: “Hebben we nog verder
bewijs nodig?” “We zien voor onze ogen de hardnekkigste van alle ketters.” De storm niet achtend riep
Jérome uit: “Hoe! denkt ge, dat ik bang ben om te sterven? Ge hebt me een gans jaar lang in een vreselike
kerker, schrikkeliker dan de dood zelf, gevangen gehouden. Ge hebt me met meer wreedheid behandeld dan
een Turk, Jood, of Heiden, en mijn vlees is letterlik van mijn beenderen afgerot; en toch klaag ik niet, want
klachten passen geen man, die moed heeft; maar ik kan niet anders dan mijn verwondering te kennen geven
over zulk een grote barbaarsheid, die men een Christen aandoet.”
Wederom brak de storm van woede los, en Jérome werd in aller ijl naar de gevangenis teruggevoerd.
Toch waren er sommigen in de vergadering, op wie zijn woorden een diepe indruk gemaakt hadden, en die
zijn leven wensten te sparen. Hij werd door hoge geesteliken van de kerk bezocht, en aangemaand om zich
aan het koncilie te onderwerpen. De schitterendste voorstellen van beloning werden hem gedaan, indien hij
wilde afzien van zijn verzet tegen Rome. Maar gelijk zijn Meester, toen Hem de heerlikheid van de wereld
werd aangeboden, bleef Jérome standvastig.
“Bewijst me uit de Heilige Schriften, dat ik dwaal,” zei hij, “en ik zal afzweren.”
71