Het Grote Conflict door Ellen White

vereerd door de tegenwoordigheid van al de leden van het Kongres, alsook van de bisschop van Virginië, en
de geestelikheid en burgers van Washington. Dezelfde eer werd me bewezen door de leden van de
Goevernementen van Nieuw-Jersey en Penn- sylvanië, in wier tegenwoordigheid ik lezingen hield over mijn
onderzoekingen in Azië, alsmede over de persoonlike regering van Jezus Christus.”
Dr. Wolff doorreisde de barbaarste landen zonder bescherming van enige Europese overheid, grote
ontbering verdurende, en omringd door talloze gevaren. Hij werd met stokken geslagen, uitgehongerd, als
slaaf verkocht, en drie malen ter dood veroordeeld. Hij werd door rovers aange- vallen, en kwam somtijds
bijna om van dorst. Eens werd hem alles, wat hij bezat, ontstolen, en moest hij honderden mijlen te voet
afleggen door de bergen, terwijl de sneeuw hem in het aangezicht woei, en zijn naakte voeten verkleumd
waren door aanraking met de bevroren grond.
Toen hij gewaarschuwd werd om niet ongewapend onder wilde en vijandelike stammen te gaan,
verklaarde hij, dat hij “van wapenen voorzien” was,—“gebed, ijver voor Christus, en vertrouwen op Zijn
bijstand.” “Ook ben ik,” zei hij, “voorzien van de liefde tot God en mijn naaste in mijn hart, en de Bijbel is
in mijn hand.” De Hebreeuwse en Engelse Bijbel nam hij met zich, waar hij ook heenging. Van een van zijn
latere reizen zegt hij: “Ik . . . hield de Bijbel open in mijn hand. Ik gevoelde, dat mijn kracht in dat boek lag,
en dat zijn macht me ondersteunen zou.”
Aldus volhardde hij in zijn arbeid, totdat de tijding van het oordeel aan een groot gedeelte van de
bewoonde aardbol gebracht was. Onder Joden, Turken, Parsen, Hindoes en vele andere nationaliteiten en
rassen verspreidde hij Gods woord in hun verschillende talen, en overal kondigde hij de naderende regering
van de Messias aan. Toen hij door Bokhara reisde, vond hij dat de leer van de spoedige wederkomst des
Heren door een afgelegen en afgezonderd volk geloofd werd. De Arabieren van Yemen, zegt hij, “hebben
een boek, ‘Seera’ genoemd, waarin de wederkomst van Christus en Zijn heerschappij in heerlikheid wordt
aange- kondigd, en ze verwachten, dat er grote gebeurtenissen zullen plaats hebben in het jaar 1840.” “In
Yemen . . . bracht ik zes dagen bij de Rechabieten door. Ze drinken geen wijn, planten geen wijngaarden,
zaaien geen zaad, wonen in tenten, en gedenken aan de woorden van Jonadab, de zoon van Rcoliab; en bij
hen vond ik kinderen Israëls, van de stam van Dan . . . die, tezamen met de kinderen van Rechab, de spoedige
komst van de Messias op de wolken des hemels ver-wachten.”
Een andere zendeling bevond, dat er een gelijksoortig geloof bestond in Tartarije. Een Tartaars
priester vroeg aan de zendeling, wanneer Christus voor de tweede maal komen zou. Toen de zendeling zei,
dat hij daar niets van wist, scheen de priester zeer verwonderd over zulk een onwetendheid van iemand, die
voorgaf, de Bijbel te onderwijzen, en zei, dat hij op grond van de profetieën geloofde, dat Christus ongeveer
in 1844 zou komen.
239