Het Grote Conflict door Ellen White

Indien er al geen ander bewijs was van het wezenlike karakter van het Spiritualisme, behoorde het
genoeg te zijn voor de Christen, dat de geesten geen verschil maken tussen gerechtigheid en zonde, tussen
de edelste en reinste onder de apostelen van Christus en de verdorvenste dienstknechten van Satan. Door de
laagste mensen voor te stellen als in de hemel zijnde, en daar hoge plaatsen bekledende, zegt Satan tot de
wereld: “Het doet er niets toe, hoe slecht ge zijt; het komt er niet op aan, of ge in God en de Bijbel gelooft,
of niet gelooft.
Leeft zoals het u behaagt; de hemel is uw tehuis.” De Spiritualistiese leraars verklaren in werkelikheid:
“Al wie Kwaad doet, is goed in de ogen des Heren, en Hij heeft lust aan de zodanigen; of, Waar is de
God van het oordeel?” Gods woord zegt: “Wee aan degenen, die het kwade goed heten en het goede kwaad;
die duisternis tot licht stellen, en licht tot duisternis.” Men laat de apostelen, door deze leugenachtige geesten
verpersoonlikt, tegenspreken, wat ze door ingeving van de Heilige Geest geschreven hebben, toen ze op
aarde waren. Ze ontkennen de Goddelike oorsprong van de Bijbel, breken aldus het fondament van de hoop
van de Christen aan stukken, en doven het licht uit, dat de weg naar de hemel openbaart. Satan doet de wereld
geloven, dat de Bijbel slechts een verdichtsel is, of altans een boek, dat geschikt was voor het mensdom in
zijn kindsheid, maar dat nu licht geacht, of als verouderd ter zijde gelegd behoort te worden. En om de plaats
van Gods woord in te nemen, schenkt hij openbaringen van de geesten.
Hier is een kanaal van invloed, dat geheel en al onder zijn macht staat; door dit middel kan hij de
wereld laten geloven, wat hij wil. Het Boek, dat hem en zijn volgelingen zal veroordelen, stelt hij in de
schaduw, juist waar hij het hebben wil; de Heiland van de wereld maakt hij uit niet meer te zijn dan een
gewoon mens. En gelijk de Romeinse wacht, die het graf van Jezus bewaakte, het leugenachtig gerucht
verspreidde, dat de priesters en ouderlingen hun in de mond hadden gelegd om Zijn opstanding te loochenen,
zo trachten zij, die in openbaringen van geesten geloven, het te doen voorkomen, alsof er niets wonderdadigs
was in de omstandigheden van het leven van onze Heiland. Na op die wijze getracht te hebben, Jezus op de
achtergrond te plaatsen, vestigen ze de aandacht op hun eigen wonderen, en verklaren, dat die de werken
van Christus verre te boven gaan. Het is waar, dat het Spiritualisme tans zijn vorm aan het veranderen is, en
met verberging van enkele van zijn meer afstotelike karaktertrekken zich onder een Christelike schijn
voordoet. Maar zijn uitspraken van de kansel en uit de dagbladpers heeft het publiek bijna vijftig jaren v—
—r zich gehad, en daarin ligt zijn wezenlike karakter geopenbaard. Wat daarin geleerd is, kan niet ontkend
of verborgen worden.
Zelfs in zijn tegenwoordige vorm, verre van meer verdraagzaamheid waardig te zijn dan vroeger, is
het inderdaad gevaarliker, omdat het bedrog fijner is. Terwijl het vroeger Christus en de Bijbel verwierp,
geeft het nu voor, die beide aan te nemen. Maar de Bijbel wordt verklaard op een wijze, waarin het
onwedergeboren hart behagen schept ; terwijl aan de ernstige hoofdwaarheden ervan alle kracht ontnomen
wordt. Men handelt over de liefde als de voornaamste karaktertrek Gods, maar verlaagt die tot een zwakke
374