Het Grote Conflict door Ellen White

zich verwonderende toen hij zag, hoe volmaakt hetgeen daar geschreven stond in Jezus van Nazareth was
vervuld. Waren de woorden van de Christen de waarheid? De knaap vroeg zijn vader om uitleg van de
protetie, maar ontving als antwoord zulk een streng stilzwijgen, dat hij nooit meer op het onderwerp durfde
terugkomen. Dit verhoogde echter slechts zijn begeerte om meer van de Christelike godsdienst te weten.
De kennis, die hij zocht, werd stelselmatig van hem weggehouden in zijn Joods tehuis; maar toen hij
nog pas elf jaren oud was, verliet hij zijn ouderlik huis, en ging de wereld in om zich een opvoeding te
verwerven, en zijn godsdienst en levenswerk te kiezen. Hij vond enige tijd een tehuis bij familiebetrekkingen,
maar werd spoedig door hen als een afvallige weggejaagd, en moest zich alleen en zonder een enkele penning
een weg banen onder vreemdelingen. Hij trok van plaats tot plaats, ijverig studerende, en zichzelf
onderhoudende met Hebreeuws te onderwijzen. Door de invloed van een Katholieke onderwijzer kwam hij
ertoe, het Roomse geloof aan te nemen, en vormde het plan om zendeling onder zijn eigen volk te worden.
Met dit doel voor ogen vertrok hij enige jaren later, om zijn studieën in het Kollege van de Propaganda te
Rome voort te zetten. Hier werd hij wegens zijn gewoonte van onaf- hankelik denken en vrijuit spreken van
ketterij beschuldigd. Hij viel de misbruiken van de kerk openlik aan, en drong aan op de noodzakelikheid
van een hervorming. Hoewel hij in het eerst door de hoge pauselike geesteliken met biezondere gunst
behandeld was, verwijderden die hem na enige tijd uit Rome. Onder toezicht van de kerk ging hij van plaats
tot plaats, totdat het duidelik bleek, dat hij er nooit toe gebracht zou kunnen worden om zich onder het juk
van de Roomse kerk te buigen. Hij werd onverbeterlik verklaard, en men liet hem vrij om te gaan waar hij
wilde. Toen ging hij naar Engeland, en, het Protestantse geloof omhelzende, sloot hij zich bij de Engelse
Kerk aan. Na twee jaren van studie begon hij in 1821 zijn zendingswerk.
Terwijl Wolff de grote waarheid van Christus’ eerste komst als “een man van smarten, en verzocht
in krankheid” aannam, zag hij, dat de profetieën even duidelik Zijn wederkomst met macht en heerlikheid
aan het licht brengen. En terwijl hij zijn volk tot Jezus van Nazareth trachtte te leiden als tot de beloofde
Messias, en hen te wijzen op Zijn eerste komst in vernedering en als offerande voor de zonden van de mensen,
leerde hij hen evenzo aangaande Zijn wederkomst als Koning en Verlosser.
“Jezus van Nazareth, de ware Messias,” zei hij, “wiens handen en voeten doorboord werden, die als
een lam ter slachting werd geleid, die een man van smarten was en verzocht in krankheid, die, nadat de septer
van Juda was geweken, en de wetgever van tussen zijn voeten, voor de eerste maal kwam, zal ten tweeden
male komen op de wolken des hemels, en met de stem van de Archangel,“ en “staan op de Olijfberg; en de
heerschappij over de schepping, die eenmaal aan Adam gegeven werd, en door hem werd verbeurd (Gen. 1:
26; 3:17), zal aan Jezus gegeven worden. Hij zal koning zijn over de gehele aarde. Het kermen en klagen
van de schepping zal ophouden, maar lof- en dankliederen zullen gehoord worden. . . . Wanneer
237