Het Grote Conflict door Ellen White

De Bernse Dominikaners begrepen, dat wanneer ze deze talentvolle jonge student konden winnen, ze
zichzelven winst zowel als eer zouden verzekeren. Zijn zeer jeugdige leeftijd, zijn natuurlike begaafdheid
als spreker en schrijver, en zijn aanleg voor muziek en dichtkunst, zouden meer uitwerking hebben dan al
hun pracht en vertoon, om het volk naar hun diensten te trekken, en het inkomen van hun orde te
vermeerderen. Door bedrog en vleierij trachtten ze Zwingli te be-wegen om hun klooster in te treden. Terwijl
Luther student op school was, had hij zich in een kloostercel begraven, en zou voor de wereld verloren zijn
geweest, had niet Gods voorzienigheid hem gered. Aan Zwingli werd niet toegelaten, hetzelfde gevaar te
ontmoeten. Door Gods voorzienigheid werd zijn vader aangaande de plannen van de monniken onderricht.
Zijn voornemen was geenszins, zijn zoon het luie, onwaardige leven van de kloosterbroeders te laten leiden.
Hij besefte, dat zijn toekomstige nuttigheid op het spel stond, en beval hem, zonder verwijl naar huis terug
te komen.
De jongeling gehoorzaamde het bevel; maar hij kon niet lang tevreden zijn in de vallei van zijn
geboorte. Al spoedig nam hij zijn studieën weder ter hand, en ging na enige tijd naar Bazel. Daar was het,
dat Zwingli voor de eerste maal het evangelie van Gods vrije genade hoorde. Wittembach, een leraar in de
oude talen, was bij zijn studie van het Grieks en Hebreeuws tot de Heilige Schriften geleid, en aldus werden
er stralen van Goddelik licht geworpen in het verstand van de studenten, die hij onderwes. Hij verklaarde
dat er een waarheid bestond die ouder, en van oneindig groter waarde was dan de theorieën, welke de
scholastieken en wijsgeren leerden. Deze aloude waarheid was, dat de dood van Christus het enige rantsoen
van de zondaar is. Voor Zwingli waren deze woorden als een eerste lichtstraal, die de morgenschemering
voorafgaat.
Zwingli werd al gauw van Bazel weggeroepen om zijn levenswerk te beginnen. Zijn eerste
arbeidsveld was een Al- penparochie, niet ver van het dorp, waar hij geboren was. Wijding tot priester
ontvangen hebbende, “gaf hij zich met zijn ganse ziel over aan het onderzoek van de Goddelike waarheid,
daar hij wel wist,” zegt een medehervormer, “hoeveel hij behoort te weten, aan wie de kudde van Christus
is toevertrouwd.” Hoe meer hij de Schriften onderzocht, hoe helderder de tegenstelling aan het licht kwam
tussen de waarheden daarin vervat, en de ketterijen van Rome. Hij onderwierp zich aan de Bijbel als het
woord van God, de algenoegzame, onfeilbare gids. Hij zag in, dat het zichzelf verklaren moest. Hij waagde
het niet, te trachten de Schriften uit te leggen om een van tevoren aangenomen theorie of leer te schragen,
maar achtte het zijn plicht, te leren wat het Woord direkt en duidelik zegt. Hij trachtte zich van alle
beschikbare middelen te bedienen om een volkomen en juist begrip van de betekenis van het Woord te
erlangen, en riep de hulp in van de Heilige Geest, welke, zoals hij verklaarde, het aan allen uitleggen zou,
die in ernst en met gebed ernaar zochten.
“De Schrift,” zei Zwingli, “is van God, niet van de mens afkomstig, en diezelfde God, die het verstand
geeft, zal u doen verstaan, dat de spraak van Hem komt. Gods woord . . . kan niet falen; het is
112